حضرت امام خمینی(س) در دیداری که روز بیست و یکم اردیبهشت ماه با جمعی از روحانیون آذربایجان شرقى و غربى در حسینیه جماران داشتند، به مسئله اهمیت امر قضا و بیان مشکلات آن پرداختند. ایشان در بخشی از سخنانشان با تاکید بر مسئولیت خطیر امر قضاوت در نظام اسلامى بیان داشتند:
«من مىخواهم به قشر روحانیون یک کلمه عرض بکنم که قضیه قضاوتْ، محوّل به آنها به حسب شرع هست. من به آن آقایانى که نشستهاند و به قضاوتى که در ایران مىشود اشکال مىکنند یک عرض دارم و یک عرض هم به قضاتى که در سرتاسر کشور هر جا هستند.
عرض من به قضات این است که توجه کنند به اینکه اگر با کوشش آنها مسئله قضاوت حل نشود، تا آخر، قضیه قضاوت به زمین خواهد ماند. کوشش کنند که اولًا علما و اشخاص دانشمند را معرفى کنند و ثانیاً آنها که متصدى امور قضایى هستند، توجه کنند به اینکه مسئله بسیار مشکل و مهمى و پر مسئولیتى بر عهده آنهاست. حتى مسئولیت قضیه قضا از همه مسئولیتهایى که در یک کشور هست بالاتر است؛ براى اینکه قاضیان، متصدى امورى هستند که جان مردم، مال مردم، نوامیس مردم، در گرو کارهاى آنها و قضاوت آنهاست. و القَاضِى عَلى شَفِیرِ جَهَنَّم. باید توجه کنند که- خداى نخواسته- جانى به واسطه فتواى آنها و یا قضاوت آنها بدون مجوز شرعى از بین نرود، مالى از بین نرود، حیثیتى، آبرویى از بین نرود که بسیار اهمیت دارد این مطلب و امروز اهمیتش بیشتر از سابق است. سابق قضیه این نبود که اگر قاضى تخلف مىکرد، اصل اسلام را مشوّه کند.
امروز قلمهایى هست که چنانچه یک قاضى یا چند قاضى و لو اشتباهاً یک کارى انجام بدهد، یا- خداى نخواسته- عمداً انجام بدهد، این را پاى روحانیت حساب مىکنند و پاى جمهورى اسلامى حساب مىکنند و بالاخره پاى اسلام حساب مىکنند و لهذا، قاضى امروز مسئول حیثیت اسلام است؛ مسئول حیثیت جمهورى اسلام است و مثل قضاتِ در طول تاریخ نیست که فقط مسئول باشد نسبت به آن قضاوتى که در مورد شخصى مىکرد. امروز قضاوت علاوه بر آن بعدى که همیشه داشته است، یک بعد خاصى دارد و آن بعد خاص آن چیزى است که بر مىخورد به حیثیت اسلام. اگر چند قاضى در چند محل اشتباه بکنند، یا بعضى از آنها مثلًا- خداى نخواسته- عمداً یک کارى را انجام بدهند، این اسباب این مىشود که قلمهایى که مىخواهند این جمهورى اسلامى را از بین ببرند یکى را چند و چند را صدها جلوه مىدهند و با قلمهاى خودشان به اصل جمهورى اسلامى و به اسلام حمله مىکنند. بنا بر این، اگر سابق شغل قضا یک شغل در عین حال بسیار مهم و پر مسئولیتى بود، امروز مسئولیت او بسیار زیادتر است؛ باید بگوییم صد چندان است.» (صحیفه امام، ج14، ص: 335 و 336)