پرتال امام خمینی(س): یادداشت ۵۶۹/ آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی که بنا به گفته دوستان و اعتراف بسیاری از مخالفان امام در حوزه ها، امید آینده نهضت امام بود، در اول آبان ماه ۱۳۵۶ به گونه ای مرموز در نجف به شهادت می رسد و حضرت امام به گونه ای شگفت در مرگ ایشان از الطاف خفیه الهی یاد می کند. در مجالس بزرگداشت ایشان است که باعث می شود بار دیگر به طور وسیع نام امام خمینی (س) در محافل مطرح و همگانی شود و گویندگان انقلابی به افشای جنایت های رژیم و ابلاغ اهداف قیام ۱۵ خرداد بپردازند.
رژیم شاه برای انتقام گیری با درج مقاله ای تحت عنوان «استعمار سرخ و سیاه» با نام مستعار رشیدی مطلق در روزنامه اطلاعات در هفدهم دی ماه ۱۳۵۶ –روز کشف حجاب توسط رضا شاه ـ به روحانیت انقلابی و به ویژه امام خمینی (س) به اهانت و همین امر سبب اعتراض و تجمع و راهپیمایی مردم قم و پیش آمدن حادثه ۱۹ دی و شهادت عده ای در قم شد و سپس مراسم چهلم شهدای قم در تبریز و چهلم شهدای تبریز در یزد به خاک و خون کشیده شد و در نهایت شعله آتش برافروخته شده بر اثر این اهانتها هستی رژیم شاه در هم پیچید.
فردای روز درج مقاله توهین آمیز «استعمار سرخ و سیاه» در روزنامه اطلاعات، درس های حوزه علمیه قم تعطیل شد و جمعیت انبوهی از مردم به همراهی طلاب در اعتراض به این مقاله و به منظور جلب هم صدایی مراجع و اساتید حوزه علمیه قم، به منازل آنان مراجعه کردند. شب هنگام فریاد انبوه جمعیت در مسجد اعظم و شعار «درود بر خمینی» و مرگ بر حکومت پهلوی خاطره ۱۵ خرداد ۴۲ را در اذهان زنده می کرد. این اعتراضات که از صبحگاه روز نوزدهم به طور گسترده تری آغاز شده بود، در بعد از ظهر با تیراندازی مأمورین به خاک و خون کشیده شد و تا نیمه های شب تعدادی از مردم شهید و مجروح شدند. این حرکت و بزرگداشت های آن در سایر شهرها حدود یک سال پس از آن در ۲۲ بهمن ۵۷ با رهبری خردمندانه امام و همت والای مردم ایران حکومت خودکامه پهلوی و نظام شاهنشاهی را برافکند و به جای آن نظام مقدس جمهوری اسلامی را در ایران به وجود آورد. منبع: روزنگار زندگی و تاریخ سیاسی اجتماعی امام خمینی، ص ۳۲۸- ۳۳۰