با اعلام خبر خروج شاه از رادیو تهران، جشن‌های عمومی سراسر کشور را فرا گرفت و مردم به خیابان‌ها ریختند. هزاران نفر در نقاط مختلف کشور اجتماع کرده و مجسمه‌های شاه را سرنگون کردند. رانندگان با روشن کردن چراغ اتومبیل‌های خود و مردم با پخش نقل و شیرینی خروج آخرین شاه ایران را جشن گرفتند. پس از خروج شاه از کشور مردم در کوتاه‌ترین زمان ممکن، از طریق سازماندهی مساجد برقراری امنیت در بیشتر نقاط تهران را به عهده گرفتند و عملا ارتش از جریان امور امنیتی خارج شد. در حالی که بختیار و وابستگان دربار تاکید داشتند که این سفری موقتی برای شاه خواهد بود اما انقلابیون گویی یقین داشتند که شاه دیگر هرگز به کشور باز نخواهد گشت.
با پخش خبر خروج شاه از کشور، حضرت امام خمینی پیام کوتاهی را برای خبرگزاری ها تحریر فرمودند. ترجمه انگلیسى این متن در روز 16 ژانویه 79، ساعت 30: 20 بعد از ظهر براى نزدیک به پانصد خبرنگار خوانده شد. متن پیام حضرت امام چنین بود:
الف: خروج شاه از ایران اولین مرحله پایان یافتن سلطه جنایت بار پنجاه ساله رژیم پهلوى مى باشد، که به دنبال مبارزات قهرمانانه ملت ایران صورت گرفته است. من این پیروزى مرحلهاى را به ملت تبریک مى گویم و بیانیه اى خطاب به ملت صادر خواهم کرد.
ب: ما بزودى دولت موقت انتقالى را براى اجراى انتخابات مجلس مؤسسان و تصویب قانون اساسى جدید معرفى مى کنیم.
ج: بازگشت من به ایران در اولین فرصت مناسب انجام خواهد شد.
(صحیفه امام، ج5، ص: 481)
امام در همین روز در جمع خبرنگاران خارجی در پاسخ به پرسش خبرنگاران درباره نخستین اقدام سیاسی ایشان پس از خروج شاه چنین گفتند:
«خروج شاه اولین مرحله پیروزى ملت ماست، و ما مشکلات زیادى در پیش داریم؛ و ملت ما باید بداند که مجرد رفتن شاه، پیروزى نیست بلکه طلیعه پیروزى است. و البته این طلیعه را من به ملت ایران تبریک عرض مى کنم. و باید توجه داشته باشند که همان طورى که طلیعه پیروزى است، طلیعه خلع سلطه اجانب است؛ و این تبریک، بیشتر از تبریک رفتن شاه است. و ما الآن مسائل بسیار مشکل در پیش داریم و وارث یک مملکت از هم پاشیده اى هستیم که این خرابی ها در ظرف پنجاه سال سلطنت پهلوى و بیشتر از سى سال سلطنت محمد رضا خان به وجود آمده است که ما باید براى ترمیم آن با همت جمیع طبقات ملت قیام کنیم. اولین قدمى که ما باید برداریم ترمیم این خرابی هایى است که به وسیله شاه که از عمال خارجى بود حاصل شده است؛ و این میسّر نیست الّا به کمک کردن جمیع طبقات. من از جمیع طبقات ملت با کمال تواضع تقاضا دارم که در این مشروع اسلامى و در این مشروع ملى همه با هم کمک کنند، همه دست به دست هم بدهند، اختلافات حزبى و مسلکى را کنار بگذارند، اختلافات قدیمى و جدیدى را کنار بگذارند، اختلافاتى که مربوط به احزاب است کنار بگذارند و همه با هم- با صداى واحد، با یَدِ واحد- قیام کنند؛ قیام به امر مهمى که نجات دادن کشور است، نجات دادن این کشتى متزلزل است. و من از خداى تبارک و تعالى مى خواهم که ملت ما را بیشتر از این هوشیار و بیدار کند. من از ملت مى خواهم که خودشان مواظب نظم مملکت باشند، و جوانان غیور ما کنترل شهرستان ها و دهات و قرا را به دست گیرند و نگذارند کسانى که آشوب طلبند در این قرا و قصبات و شهرستان ها- خداى نخواسته- دست به خرابکارى بزنند. و من اخطار مى کنم به آن اشخاصى که شلوغ مى کنند و تبلیغات سوء در این زمینه ها مى کنند و مى خواهند با فرصت طلبى آشوب به پا کنند و بر ضد ملت ایران یک تبلیغاتى بکنند و بر نفع اشخاص خارج و دولتهاى ابرقدرت یک کارهایى بکنند، من اخطار به آنها مى کنم که اگر یک همچه کارى بکنند سرنوشت سختى خواهند داشت و مجازات بزرگى خواهند داشت ولى اگر چنانچه توبه کنند، خداوند تبارک و تعالى توبه همه را قبول مى کند؛ و باید اینها برگردند به آغوش ملت و ملت آنها را خواهند پذیرفت.» (صحیفه امام، ج5، ص: 484 و 485)