از اواخر قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم ماجرای غمبار غصب آشکار سرزمین فلسطین و رنجهای بی پایان ساکنان مظلوم فلسطین آغاز می شود. تحریک حلقه ای از افراطیون یهودی بر اساس اندیشۀ موهوم «ملت واحد یهود»، افراطی ترین اندیشه های نژادپرستانۀ حزبی استعماری، با عنوان «صهیونیسم» ساخته و پرداخته شد و در نوامبر 1917 م. طرح تأسیس «کانون ملی یهود» در سرزمین فلسطین، نخستین سلول غده سرطانی اسرائیل منعقد گردید و سرانجام در 14 مه 1948 (1367 هـ. ق) دولت غاصب اسرائیل به رسمیت شناخته شد.
بدین ترتیب، رژیم نژادپرست و تروریست «اسرائیل» به عنوان مولود نامشروع دسیسه های استعمار پا به عرصه نهاد. اندیشه های فاشیستی صهیونیستها برای توسعه قلمرو خویش و کشتار و اخراج ساکنان عرب فلسطین هیچگونه جنایتی را غیر مجاز نمی‌دانست مقاومتها با رفتار وحشیانه صهیونیستها در هم شکسته شد. در «کفر قاسم» و «دیریاسین» حمام خون به راه انداختند. آمریکا و اروپا با گسیل انواع تجهیزات نظامی و هواپیما و آذوقه به اسرائیل نخستین اقدام نظامی ارتشهای عربی را در هم شکستند و بیش از یک میلیون فلسطینی عرب را از خانه و کاشانه و کشور خویش آواره نمودند. از این پس رژیم صهیونیستی همچون دشنه‌ای خونین در قلب امت اسلامی جایگاهی مستحکم یافت و ابزار پیشبرد مقاصد آمریکا و غرب در خاورمیانه گردید.
تا کنون صدها قطعنامه و بیانیه از سوی سازمان ملل و شورای امنیت علیه این جنایتها صادر شده است اما صدور این قطعنامه ها نه تنها هیچ گره ای از رنجهای بی‌شمار ملت مظلوم و آواره نگشود، بلکه مفاد بسیاری از آنها زخمی دیگر به زخمهای فلسطین مغصوب افزود و با بی خاصیت شدن هر یک از این بیانیه ها با وتوی آمریکا، رژیم صهیونیستی جسورتر از قبل به کشتار و جنایت ادامه داده است و به تحقق رؤیای شوم «حکومت صهیونیستی از نیل تا فرات» می اندیشد. در تمام دوران حیات رژیم اشغالگر قدس تا به امروز موضع اکثریت قاطع مردم فلسطین و خصوصاً میلیونها آوارۀ فلسطینی تغییر نکرده است و به چیزی کمتر از باز پس‌گیری مایملک و سرزمین آباء و اجدادی خویش و بیرون راندن متجاوزین رضایت نداده‌اند. هویت و موجودیت رسمی این ملت بزرگ و با کهن‌ترین سابقۀ تاریخی و فرهنگی بوسیله قدرتهای مسلط و آمریکا و غرب و نهادهای بینالمللی لگدکوب شده است و به جای آن موجودیت رژیمی پوشالی با ادعاهای موهوم و متکی بر شنیع ترین جنایات ضدانسانی به رسمیت شناخته شده است. سرزمینشان غصب گردیده و دهها هزار تن از مردم این کشور به دست اشغالگران کشته شده اند، هزاران فلسطینی زیر سخت ترین شکنجه های جسمی و روحی در زندانهای اسرائیل عمر خود را سپری کرده و می کنند و میلیونها انسان شریف و مظلوم آواره شده اند و اموالشان را صهیونیستها به تاراج برده اند و در اردوگاههای فاقد حداقل امکانات زندگی با فقر و گرفتاری دست به گریبانند. مقدس‌ترین اماکن دینی متعلق به آنان در اشغال چکمه پوشان نژادپرست اسرائیلی است.
پیروزی انقلاب اسلامی در ایران که با اهداف خالص دینی و بمنظور حاکم ساختن احکام اسلام و کوتاه کردن دست آمریکا و غرب از کشور ایران و اسقاط نظام همپیمان اسرائیل و رژیم استبدادی شاه صورت پذیرفت؛ با راهبری امام راحل که احیاگر فرهنگ دینی و نفی سلطه‌پذیری، و بر هم ریختن مناسبات ظالمانۀ حاکم بر سیاست جهانی و احیای سنن و شعائر اسلامی بود، دفاع از نهضت های آزادی بخش و نابودی رژیم نامشروع صهیونیستی و آزادی قدس را قوت بخشید.
امام خمینی بر پیگیری و تحقق اهداف و وعده های خویش در دفاع همه جانبه از حقوق ملت فلسطین ادامه داد و با اعلام روز جهانی قدس در آخرین جمعه ماه رمضان هر سال (صحیفه امام؛ ج 9، ص 267) نویدبخش تحرکی تازه برای بازگرداندن مسیر مبارزات ملت فلسطین و حمایت های جهان اسلام به سرچشمۀ اصلی آن یعنی تکیه بر ایمان دینی و بسیج امکانات جهان اسلام برای آزادی قدس مغصوب شد.
نگاه امام خمینی به قضیه فلسطین، نگاهی است خردمندانه و منطبق با آیات قرآنی و مبانی دینی و خواست فطری مردم فلسطین و افکار عمومی ملت های مسلمان که چه در زمان مبارزه با رژیم شاه و چه در عصر بعد از پیروزی انقلاب همواره ثابت بوده است:
«من از سالهای بسیار طولانی - شاید بیست سال قبل - نسبت به فلسطین و نسبت به اسرائیل نظرهای خودم را کراراً گفته ام و حالا هم می گویم: ما اسرائیل را محکوم می کنیم. اسرائیل غاصب [است] و در محلی که آمده است، به طور غصب آمده است؛ و قدس باید نجات پیدا بکند و اسرائیل را براند.» (صحیفه امام؛ ج 6، ص 469)
امام (س) اسرائیل را ظالم می داند و می فرماید:
«در حدود بیست سال است که از فلسطین در مقابل اسرائیل دفاع کرده ام. من زمانی خطر اسرائیل را گوشزد می کردم که اسمی از فلسطین و اسرائیل در ایران نبود. ما مدافع مبارزات حق طلبانه فلسطینیها در مقابل اسرائیل هستیم. ولی یک مسأله از همه مهمتر است و آن اینکه من می خواهم به تمام مردم جهان بگویم که هرگز میانجی بین ظالم و مظلوم نشوند. باید در چنین مواقعی طرف مظلوم را گرفت و خصمانه بر دشمن تاخت. آخر میانجیگری بین ظالم و مظلوم خود ظلمی بزرگ است و ما می خواستیم کسی چنین ظلمی را مرتکب نشود. از این جهت نپذیرفتیم و نخواهیم پذیرفت. و منطقی که از ظالم دفاع کند و بر مظلوم بتازد، منطق نیست. اگر شما رفت و آمد نمایندگانتان را به عنوان میانجی بین اسرائیل و فلسطین منطقی می دانید ما آن را منطقی نمی دانیم. ما تنها دفاع از فلسطین را منطقی می دانیم. هر کس بخواهد حق ما را در دنیا ثابت کند ما آن را تأیید می کنیم. البته باید خود ظالم نباشد و الّا ما از ظالم تأیید نمی کنیم. و لو به نفع ما کار کند. ما دارای اصولی هستیم که تا ابد به آن پایبند خواهیم بود.» ( صحیفه امام؛ ج11، ص 159)
بعد از رحلت امام نیز رهبری معظم انقلاب بر همین مواضع پایداری کرده‌اند و در مورد راه حل مسئله فلسطین می فرمایند:
«این منطقی که امام بزرگوار مطرح کردند که «اسرائیل باید از بین برود»، یک منطق انسانی است؛ ما ساز و کار عملی آن را هم به دنیا ارائه کردیم، که کسی هم نتوانست هیچ ایراد منطقی بگیرد. ما گفتیم از این مردمی که در این منطقه زندگی می کنند و اهل اینجا هستند و متعلق به خود اینجا هستند، یک نظرسنجی و نظرخواهی بشود؛ یعنی یک رفراندمی انجام بگیرد، رژیم حاکم بر این منطقه را رفراندم معین کند، مردم معین کنند؛ معنای از بین رفتن رژیم صهیونیستی یعنی این؛ سازوکار آن این است؛ یک کاری است که منطق امروز دنیا آن را درک می کند و می فهمد و می پسندد و کاری است عملی. ما حتی شکل آن را هم در ارتباط با سازمان ملل و بعضی از مراجع بینالمللی تعیین کردیم و ابراز کردیم، محل بحث هم واقع شد؛ یعنی این رژیم وحشی و گرگ صفت که سیاستش این است که با مشت آهنین، با بی‌‌رحمی و سنگ‌‌دلی با مردم رفتار بکند و آدم‌‌کشی و کودک‌‌کشی و حمله‌‌ی به مناطق و ویرانگری اصلاً برایش مهم نیست و انکار هم نمی کند، علاجش جز از بین رفتن و نابود شدن نیست؛ که اگر ان‌شاءالله آن روز فرارسید و نابود شد، که چه بهتر؛ [اما] تا وقتی که این رژیم جعلی سرِ پا است و نابود نشده است، علاج چیست؟ علاج، مقاومت قاطع و مسلحانه ی در مقابل این رژیم است؛ در مقابله ی با رژیم صهیونیستی، باید از سوی فلسطینی ها دست قدرت نشان داده بشود. (راه حل مسئله فلسطین؛ www.khamenei.ir )