خاطراتی که در زیر می آید بیشتر مربوط به زمانی است که حضرت امام در قلب اروپا انقلاب ایران را هدایت می کردند و در اهمیت ذکر مصیبت عاشورا همین بس که حضرت امام در آن مرحله پرهیاهو بر سنت روضه خوانی به همان سبک سنتی پافشاری داشتند.
این خاطره ها را در ادامه می خوانید:
روضه بخوان
جمعیت بسیار زیادی در منزل امام گرد آمده بودند. از مناطق مختلف اروپا و از کشور های مختلف. دکترها، مهندسین و دانشجویان که بالغ بر پانصد نفر می شدند که برای دیدن امام به نوفل لوشاتو می آمدند. در کنار این جمعیت سیل خبرنگاران کشورهای مختلف اعم از روزنامه نگاران و و رادیو تلویزیونیها بودند که دوربین ها روی این صحنه متمرکز شده بود. امام با وقار همیشگی خاص خود از منزل خارج شدند و وارد آن خیمه شده و نشستند. جمعیت گرد امام حلقه زد. بعد از چند لحظه به من فرمودند: «روضه بخوان». وقتی من به مناسبت روز تاسوعا روضه حضرت عباس را خواندم، امام دستمال سفید رنگ خود را درآورده و شروع به گریه نمودند. از گریه امام جمعیت حاضر هم بسیار منقلب شد و مرا هم تحت تاثیر خود قرار داد. این از عشق امام به امام حسین (ع) سرچشمه می گرفت.
(حجت الاسلام و المسلمین سید علی اکبر محتشمی پور، سرگذشت های ویژه از زندگی امام خمینی، ج 1، صفحه 48)
کسی هست روضه بخواند
در شب عاشورا در نوفل لوشاتو بعد از اینکه نماز تمام شد، امام فرمودند: « کسی هست روضه بخواند؟» و به یکی از برادرها امر فرمودند که روضه بخواند. همه ناظر بودند که تا ذاکر شروع به ذکر مصیبت کرد امام دستمالشان را درآورده و شروع کردند به گریه کردن. این عمل امام به ما آموزش داد که در حادترین جریانات سیاسی اجتماعی، هدف و مقصد که احیای سنت رسول الله می باشد، نباید فراموش شود.
(مرضیه حدیده چی، پیشین، جلد 4، صفحه 45)
تا صدای یا حسین بلند می شود
علاقه امام به اهل بیت (ع) در حد وصف نا شدنی است. امام عاشق آنها هستند؛ عاشقی که تا صدای «یا حسین» بلند می شود بی اختیار اشک می ریزد. امام با اینکه در برابر مصیبت ها صابر هستند و حتی در برابر مشکلاتی چون شهادت حاج آقا مصطفی اشک نمی ریزند اما به مجرد اینکه یک روضه خوان بگوید «السلام علیک یا ابا عبدالله» قطرات اشک از دیدگانش سرازیر می شود.
(حجت الاسلام والمسلمین علی دوانی، پا به پای آفتاب، چاپ جدید، ج4، ص120)
منبع: کتاب برداشت هایی از سیره امام خمینی، حالات معنوی، جلد 3.