تلگراف تشکر از همدردی آقای حکیم (حمله به مدرسه فیضیه)

‏‏تلگراف‏

‏‏زمان: 23 فروردین 1342 / 17 ذی القعده 1382‏

‏‏مکان: قم‏

‏‏مناسبت: ‏‏دعوت آقای حکیم از علمای ایران برای هجرت به نجف و اعتاب مقدسه‏

‏‏مخاطب: ‏‏طباطبایی حکیم، سید محسن (از مراجع بزرگ تقلید)‏

‏‏نجف، حضرت آیت الله حکیم ـ دامت برکاته و عَلت کلمتُه‏

‏‏     تلگراف محترم در تسلیت فاجعۀ عظمی موجب تشکر گردید. امید است با وحدت‏‎ ‎‏کلمۀ علمای اعلام اسلام و مراجع وقت ـ کثّرالله أمثالهم ـ حفظ استقلال مملکت و قطع‏‎ ‎‏دست اجانب را نموده، از حریم اسلام و قرآن کریم دفاع کرده، نگذاریم دست خیانت به‏‎ ‎‏احکام مسلّمۀ اسلام دراز شود. ما می دانیم با هجرت مراجع و علمای اعلام ـ أعلَی الله ‏‎ ‎‏کلمتَهم‏‎[1]‎‏ ـ مرکز بزرگ تشیع در پرتگاه هلاکت افتاده و به دامن کفر و زندقه کشیده‏‎ ‎‏خواهد شد، و برادران ایمانی عزیز ما در شکنجه و عذاب الیم واقع خواهند شد. ما‏‎ ‎‏می دانیم با این هجرت، تغییرات و تحولات عظیمی روی خواهد داد که ما از آن بیمناکیم.‏‎ ‎‏ما عجالتاً در این آتش سوزان به سر برده و با خطرهای جانی صبر نموده، از حقوق اسلام‏‎ ‎‏و مسلمین و از حریم قرآن و استقلال مملکت اسلام دفاع می کنیم؛ و تا سر حد امکان‏‎ ‎‏مراکز روحانیت را حفظ نموده، امر به آرامش و سکوت می نماییم؛ مگر آنکه دستگاه‏‎ ‎‏جبار راهی را بخواهد طی کند که ما را ناگزیر به مطالبی کند که به خدای تبارک و تعالی از‏‎ ‎‏آن پناه می بریم. اینجانب دست اخلاص خود را به سوی جمیع مسلمین، خصوصاً علمای‏‎ ‎‏اعلام و مراجع عظام ـ أطال الله بقائَهم‏‎[2]‎‏ ـ دراز کرده، و از عموم طبقات برای صیانت‏‎ ‎‎ ‎‏احکام اسلام و استقلال ممالک اسلامی استمداد می کنم. و اطمینان دارم با وحدت کلمۀ‏‎ ‎‏مسلمین، سیَّما علمای اعلام، صفوف اجانب و مخالفین درهم شکسته، و هیچ گاه به فکر‏
‏‎[[page 182]]‎‏تجاوز به ممالک اسلامی نخواهند افتاد. ما تکلیف الهی خود را ان شاءالله ادا خواهیم‏‎ ‎‏کرد؛ و به ‏‏إحدی الْحُسْنَیَیْن‏‎[3]‎‏ نایل خواهیم شد: یا قطع دست خائنین از حریم اسلام و قرآن‏‎ ‎‏کریم؛ و یا جوار رحمت حق جلّ و علا : ‏‏إِنِّی لاَ أَرَی المَوتَ إِلاَّسَعَادةً ولاَ الحَیوةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلاَّ‏‎ ‎‏بَرَماً‏‎[4]‎‏. اینک دستگاه جبار برای اطفای نور حق به هر وسیله در کوشش است. ‏‏والله ُ مُتِمُّ نُورِهِ‏‎ ‎‏وَلَو کَرِهَ الکَافِرُونَ‏‎[5]‎‏.‏

‏‏روح الله الموسوی الخمینی‏

‏‎[[page 183]]‎