سخنرانی در جمع طلاب و کارکنان شرکت نفت (وحدت کلمه)

‏‏سخنرانی‏

‏‏زمان: 17 بهمن 1357 / 8 ربیع الاول 1399‏

‏‏مکان: تهران، مدرسۀ علوی‏

‏‏موضوع: وحدت کلمه، برادری شیعه و سنی ـ جایگاه اقلیتهای مذهبی ـ حمایت از ارتش‏

‏‏حضار: مدرسان و طلاب حوزۀ علمیۀ قم، کارکنان هواپیمایی ملی و شرکت نفت‏

‏‏اعوذ بالله من الشیطان الرجیم‏

‏‏بسم الله الرحمن الرحیم‏

‏‏کشور امام زمان‏‏ ‏

‏‏     من از همۀ طبقات ملت تشکر می کنم. من ‏‏[‏‏از‏‏]‏‏ این اشتراک مساعی که بین دولت ما،‏‎ ‎‏بین ملت ما حاصل شده است از ملت تشکر می کنم. موفقیت شما مرهون پیوستگی بعضی‏‎ ‎‏به بعض است. من از اینکه روحانیون با دانشگاهی، روحانیون با کارکنان نفت، روحانیون‏‎ ‎‏با کارکنان هواپیمایی با هم اینجا آمدند و اتصال خودشان را با هم به همین معنا اعلام‏‎ ‎‏کرده اند تشکر می کنم. آقایان روحانیون که در حوزۀ علمیۀ قم و در سایر حوزه های‏‎ ‎‏مقدسه، و در مراکز ایران ـ تهران و سایر جاها ـ همه به هم پیوسته اند و در راه اسلام‏‎ ‎‏تشریک مساعی می کنند مأجورند. خداوند تعالی همۀ شما را عزت و عظمت عنایت‏‎ ‎‏فرماید. خدای تعالی دست اجانب را از مملکت شما کوتاه کند. اینجا مملکت امام عصر‏‎ ‎‏ـ سلام الله علیه ـ است؛ باید اجانب در او دست نداشته باشند؛ باید کسانی که پیوند با امام‏‎ ‎‏عصر ـ سلام الله علیه ـ ندارند کنار بروند.‏

‏‏رمز پیروزی‏

‏‏     ما گرفتاریهای زیاد داشتیم، و گرفتاریهای زیاد هم در راه داریم. تاکنون آنقدر که‏‎ ‎‏عمل شده است و پیروزی بحمدالله حاصل شده است، رمز این پیروزی وحدت کلمه‏‎ ‎‏است. وحدت کلمۀ ایرانی ها ـ همۀ اقشار ایران ـ موجب شد که ابرقدرتها را به زانو‏‎ ‎‏درآورد؛ آن قدرت شیطانی را رَفْض کرد. قدرتهای بزرگ شیطانی که پشت سر او‏
‏‎[[page 81]]‎‏بوده اند، همه را رَفْض کرد، همه را کنار زد. این رمز وحدت کلمه است. این وحدت کلمه‏‎ ‎‏را باید حفظ کنید؛ و با حفظ وحدت کلمه تا آخر ان شاءالله خواهید رفت. باید همۀ‏‎ ‎‏آقایان، همۀ اقشار، همۀ کسانی که علاقه مند به اسلام هستند، علاقه مند به مسلمین هستند،‏‎ ‎‏علاقه مند به امام زمان ـ سلام الله علیه ـ هستند باید همه در صف واحد به مبارزه ادامه‏‎ ‎‏دهند، در صف واحد به نهضت ادامه دهند. این نهضتِ مقدس هست تا آن وقتی که ما به‏‎ ‎‏نهایت برسیم؛ به پیروزی نهایی که عبارت از رفتن همۀ قوای شیطانی و جانشین شدن‏‎ ‎‏قوای رحمانی در مملکتی که تعلق به امام دارد، تعلق به امام زمان دارد، تعلق به خدا دارد،‏‎ ‎‏تعلق به پیغمبر اسلام دارد. همه با هم، هم کلمه باید بشویم تا اینکه رَفض کنیم این قوای‏‎ ‎‏شیطانی را؛ این قوای شیطانی که الآن دیگر در حال تزلزل هستند و حشاشه ای بیشتر از‏‎ ‎‏آنها باقی نمانده است. ‏

‏‏پیامی به ارتش‏‏ ‏

‏‏     باز هم گاهی یک صحبتهای غیر صحیح می کنند! اگر اینها به ملت احترام قائل شدند،‏‎ ‎‏اگر اینها احترام به آرای ملت می گذارند، آرای ملت این است که الآن در خیابانها فریاد‏‎ ‎‏می زند، در تمام شهرستانها فریاد می زند. وحدت ملت و آرای ملت آن است که فردا در‏‎ ‎‏تمام شهرهای ایران، در تهران، در سایر شهرهای ایران، همراهی خودشان را با این‏‎ ‎‏معنایی که ما عرض کردیم پیوند دادند و همراهی خودشان را اعلام می کنند.‏‎[1]‎‏ آن کسی‏‎ ‎‏که قائل است به اینکه ما تابع ملت هستیم، اگر صحیح می گوید باید بپیوندد به ملت. ارتش‏‎ ‎‏باید بپیوندد به ملت. ارتش از ملت است، ملت از ارتش است. ما پشتیبانی ‏‏[‏‏از‏‏]‏‏ ارتش را‏‎ ‎‏اعلام می کنیم؛ روحانیت پشتیبانی خودشان را از ارتش اعلام می کنند. ارتش هم باید مثل‏‎ ‎‏سایر مسلمانها بیایند در صف مسلمین، و ارتش امام زمان ـ سلام الله علیه ـ باشند نه ارتش‏‎ ‎‏دشمنان امام زمان. ای ارتش محترم! شما مُسْلم هستید، شما تابع پیغمبر و قرآن هستید،‏‎ ‎‏شما تابع پیغمبر اسلام و امام زمان ـ سلام الله علیه ـ هستید، باید شما هم در صفوف مسلمین‏
‏‎[[page 82]]‎‏با هم هم صدا باشید. ما با همۀ مسلمین هم صدا هستیم، ما با همۀ ملت هم صدا هستیم.‏

‏‏اعلام وحدت و همبستگی‏‏ ‏

‏‏     ما پیوستگی خودمان را به اقلیتهای مذهبی اعلام می کنیم. ما برادری خودمان را به‏‎ ‎‏برادران اهل سنت اعلام می کنیم. دشمنان اسلامند که می خواهند ما را با برادرهای‏‎ ‎‏خودمان مختلف کنند. دشمنهای اسلام یا گول خورده هایِ از آنها هستند که در این وقت‏‎ ‎‏مخالفت مابین دو دسته را اعلام می کنند. ما اعلام می کنیم وحدت کلمۀ مسلمین را. اگر‏‎ ‎‏مسلمین وحدت کلمه داشتند، امکان نداشت اجانب بر آنها تسلط پیدا بکنند. این تفرقه‏‎ ‎‏در بین مسلمین است که باعث شده است که اجانب بر ما تسلط پیدا بکنند. این تفرقۀ‏‎ ‎‏مسلمین است که از اول با دست اشخاص جاهل تحقق پیدا کرد، و الآن هم ما گرفتار‏‎ ‎‏هستیم. واجب است بر همۀ مسلمین که با هم باشند. یک زمان حساسی است؛ مابین‏‎ ‎‏حیات و موت مردد هستیم. ما الآن مملکتمان یا باید تا ابد زیر یوغ استعمار و استبداد‏‎ ‎‏باشد، یا باید الآن از این یوغ خارج بشود. اگر وحدت کلمه را حفظ نکنید، تا آخر باید‏‎ ‎‏مبتلا باشید.‏

‏‏سنی و شیعه برادرند‏‏ ‏

‏‏     حضرات آقایان! همۀ ما مسئول هستیم. روحانیون در درجۀ اولِ مسئولیت هستند.‏‎ ‎‏روحانیون باید بروند در بلاد و در جاهایی که دوردست است‏‎[2]‎‏ لازم است که بروند در‏‎ ‎‏دهات و قصبات و اعلام کنند مسائلی را که ما می گوییم. در جاهای دورافتاده ممکن است‏‎ ‎‏که یک اغفالهایی باشد، یک تبلیغات سوئی باشد. اینها در مراکزِ مثل تهران یا سایر بلاد‏‎ ‎‏عظیم نمی توانند تبلیغات خلاف بکنند، لکن در قرا و قصبات دورافتاده، یک حرفهای‏‎ ‎‏غیرظاهر می زنند، غیر صحیح می زنند؛ مثلاً می گویند که اقلیتهای مذهبی در حکومت‏‎ ‎‏اسلام باید از بین بروند! این خلاف اسلام است. اسلام اقلیتهای مذهبی را احترام گذاشته‏‎ ‎‏است؛ اسلام اقلیتهای مذهبی را در مملکت ما محترم می شمرد. و همین طور در اسلام‏
‏‎[[page 83]]‎‏بین شیعه و سنی ابداً تفرقه نیست؛ بین شیعه و سنی نباید تفرقه باشد. باید وحدت کلمه را‏‎ ‎‏حفظ کنید. ائمۀ اطهار ما سفارش کردند به ما که بپیوندید با هم؛ و با هم اجتماعمان را‏‎ ‎‏حفظ کنیم. و کسی که این اجتماع را بخواهد که به هم بزند، یا جاهل است و یا مغرض. و‏‎ ‎‏نباید به این حرفها گوش بکنند. برادران سنی ما نباید به یک تبلیغاتی که از طرف دشمنان‏‎ ‎‏اسلام می شود ترتیب اثر بدهند. ما با آنها برادر هستیم، آنها با ما برادر هستند. این‏‎ ‎‏مملکت مال همۀ ماست، مال همۀ ما. مال اقلیتهای مذهبی، مال مذهبیون ما، مال برادران‏‎ ‎‏اهل سنت ما. همۀ ما با هم هستیم. ‏

‏‏مسئولیت روشنگری و تبلیغ‏‏ ‏

‏‏     و آن چیزی که الآن بر شما آقایان اهل علم و طلاب محترم و فضلای معظم ـ عَظَّمَ الله ُ‏‎ ‎‏اَجْرَهم ـ ... هست این است که باید متفرق بشوید در بلاد، و مسائل ما را به بلاد تبلیغ‏‎ ‎‏بفرمایید. در بلاد، در آنجاهای دورافتاده این مسائل را تبلیغ بکنید که این اختلافات رفع‏‎ ‎‏بشود و این اشتباهات برکنار برود. ‏

‏‏     من از خدای تبارک و تعالی سلامت همۀ علما را می خواهم. از قراری که گفتند خدمۀ‏‎ ‎‏محترم قم‏‎[3]‎‏ هم در اینجا تشریف دارند، من از آنها هم تشکر می کنم. آنها هم از ما‏‎ ‎‏هستند، ما هم از آنها هستیم. آنها هم برادران اسلامی ما هستند. آنها هم خدمتگزار به‏‎ ‎‏فاطمه، به حضرت فاطمۀ معصومه هستند و بزرگند پیش ما. و من خدمتگزار همۀ شما‏‎ ‎‏هستم. خداوند همه را توفیق بدهد.‏

‏‏والسلام علیکم و رحمة الله ‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 84]]‎