سخنرانی
زمان: 30 اردیبهشت 1358 / 23 جمادی الثانی 1399
مکان: قم
موضوع: ضرورت خودداری از تضعیف روحیۀ مردم ـ کوشش در راه محرومیت زدایی
حضار: صدر حاج سید جوادی، احمد (وزیر کشور) و استانداران سراسر کشور
بسم الله الرحمن الرحیم
چرا تضعیف روحیه ها؟
من قبل از ورود در این سه مورد باید گله ای از شما و آقایان بکنم. آن کنفرانسی که شماها دو سه روز تشکیل دادید، این مع الأسف ضرر داشت. برای اینکه روحیۀ مردم را شماها تضعیف کردید. امروز روزی است که باید تقویت بشود روحیه ها، نه تضعیف. شکایت ـ مجرد شکایت ـ رفع اشکال نمی کند، عمل باید بشود. باید امروز ما همه مان دست به دست هم بدهیم و به طور قاطع پیش برویم؛ و پیش هم می رویم. یأس نباید ایجاد کرد در ملت. و آقایان، آنطوری که من در روزنامه دیدم از رادیو شنیدم؛ تضعیف کردند روحیۀ ملت را. حتی شاید من هم یک قدری ـ فرض کنید ـ تضعیف شدم! و این مضر بود از آن طرف. آقایان بعضی شان گله کردند و بعضی شان شکایت کردند. بعضی از آن طرف هم، آن آقا که از طرف وزیر کشور ... معاون او دیگر زیادتر! کاری کرد که تضعیف شد. باید ما با قاطعیت پیش برویم.
انقلاب ایران و خطا در محاسبات جهانی
آقا! ما ملت، یعنی نه ما، ما خیلی [نقشی] نداشتیم، ملت با آن قاطعیتی که داشت یک همچو کار بزرگی را انجام داد؛ یعنی کاری که هیچ احتمالش در مخیلۀ امثال ماها نمی آمد. احتمال این معنا که یک همچو سدی شکسته بشود، در ذهن کسی نمی آمد؛ و
[[page 372]]لهذا خارجیها هم که مطالعه کرده اند، روی موازین چپگرایی، رو موازین مادیگری، این را یک امر محالی می دانستند و گفتند که حسابها خطا درآمد. حسابهای همه خطا درآمد، برای اینکه این حسابها همه اش روی مادیگری بود. درست هم می گفتند، آنها روی حسابهای مادیگرایی یک ملتی که هیچ ندارد بر یک قدرتهایی که همه چیز دارند معنا ندارد که این پیروز بشود؛ لکن روی یک معانی دیگری، که معنویات باشد و ایمان مردم و آن چیزی که در صدر اسلام برای مسلمین پیدا شد و کمتر از نیم قرن دنیا را تسخیر کردند؛ آن ایمان و استقبال به شهادت، نترسیدن از اینکه من اگر بمیرم چه می شود، شهادت را برای خودشان نعمت می دانستند؛ ـ الآن هم در بین اقشار هستند که می آیند و می گویند دعا بکنید ما شهید بشویم، دعا بکنید بچۀ من شهید بشود ـ این روحیه پیدا شد و این وحدت کلمه ای که در همۀ اقشار به وجود آمد. این سد بزرگی که همۀ حسابها را باطل از کار درآورد، [شکست]، به واسطۀ آن این پیشرفت را کردیم.
توان سازندگی ملت
ملتی که این پیشرفت را کرده است نباید به اینکه یک قدری کشاورزی اش عقب است، یک قدری مثلاً کارخانه ها را نمی گذارند راه بیفتد اینها را هم ما البته می دانیم که الآن تتمۀ آن رژیم به شکل یک ریشه های مفسد و فاسد هست در این مملکت؛ از آن طرف هم از خارج به اینها یک کمکهایی می شود اشخاص منحرف هم زیاد هستند؛ می دانید که اینها دارند کارشکنی می کنند؛ و من جمله کارشکنی ای که می کنند، همینکه نمی گذارند کشاورزها بردارند. تا می توانستند نگذارند بکارند؛ حالا که کاشته اند، نمی گذارند بردارند. یکی از مشکلات این است. لکن ما باید با یک قوّۀ روحی، قوّۀ ایمانی پیش برویم.
باید مردم را تقویت بکنیم. این مردمی که با قوّت ایمان و با روح شجاعانه، زن و مردشان در خیابانها ریختند و این اساس را به هم زدند، اینها قدرت این را دارند که بسازند مملکت را. می توانند.
[[page 373]]روحیۀ مردم را تضعیف نکنید
ماها باید ـ شماها که در استانها هستید و ایشان که در مرکز هستند، من که اینجا هستم ـ همه باید همیشه در صحبتهایمان توجه بکنیم به اینکه این صحبت در یک اتاق دربسته نیست؛ این صحبت در همۀ ایران پخش می شود و همه می شنوند. حالا کشاورزها همه رادیو دارند و همه می شنوند. نباید ما یک چیزی بگوییم که این روحیه ها تضعیف بشود. ما باید تقویت کنیم این روحیه ها را؛ و مبادی اصلاح پیش ما هست. یعنی ما هم مخازن زیاد داریم ـ که می بردند و حالا نمی توانند ببرند ـ و هم نیروی انسانی داریم ـ که پیشتر جلویش را می گرفتند و حالا کسی نمی تواند جلویش را بگیرد. همه چیز داریم ما؛ یعنی یک مملکت غنی ما داریم؛ مملکت غنی است لکن باید اهالی این مملکت از این غنا استفاده بکند. پیشتر نمی گذاشتند؛ حالا باید بکنند. اینها را تقویت بکنید همیشه. این روحیۀ قوی ای که الآن در مردم هست، و باز هم تتمه اش مانده ـ ولو یک قدرت ضعیف شده است ـ باید تقویت کرد؛ تا این نهضت به طور قوّت پیش برود و یک حکومت مستقری ـ که ما باز آرامش لازم داریم و این نهضت را لازم داریم که این مراحل بعد هم درست بشود ـ یک حکومت مستقری پیدا بشود. کارها را با قدرت و با همت همه انجام بدهید.
روز عمل است؛ نه صحبت
در هر صورت، گلۀ من این بود که هم دولتیها، یعنی وزرا و نخست وزیر، و هم سایر آقایان، این صحبتها یک قدری اسباب این شد که مردم نگران بشوند. البته شماها نگران اوضاع هستید! لکن قاعده اش این بود که یک جوری باشد که پخش نشود که همه بفهمند که توی چنتۀ شما چیزی نیست! شما باید به همه بفهمانید ـ و واقعش هم هست ـ که شما همه چیز دارید. شما ملت را دارید و ـ عرض می کنم که ـ موانع را رفع کردید که مهم بود آن موانع؛ رفتند. حالا یک قدری دیرتر، یک قدری زودتر، کارها را خودتان انجام بدهید دیگر. وقتی مانع در کار نباشد، آنهایی که کارشکنی می کردند، آنهایی که
[[page 374]]می خواستند همه چیز ما عقب باشد، کشاورزی نشود، و این مصیبتها را به بار آوردند، اینها رفتند.
حالا که رفتند ما دیگر از چه بترسیم؟ ما خودمان درست می کنیم مسائل را. منتها البته وقت لازم دارد، کشاورزی وقت لازم دارد؛ موانع باید رفع بشود. کارخانه ها وقت لازم دارد تا راه بیفتد. بودجه کم کم درست بشود. بودجۀ مملکت ـ خوب ـ آن هم هر چی داشتیم خوردند و رفتند. حالا از سر، ما باید فکر کنیم. و مهمش این است که نه خودمان روحمان را ببازیم، و نه دیگران روحشان را مأیوس کنیم. خودمان قوی باشیم. ما کار مهم را کردیم؛ کارهای دیگر کارهای مهم نیست. ما درست می کنیم کار را؛ می شود این کارها.
مردم هم باید خودشان با هم دست به هم بدهند. مملکت مال خودشان است، باید مملکت خودشان را، خودشان درست بکنند. به مردم باید حالی کرد که خوب، یک نهضتی شد و این موانع مرتفع شد؛ به مجرد رفع موانع که نمی شود که فوراً همه چیز درست بشود. حالا وقت کار است، وقت عمل است؛ نه وقت صحبت. حرفها را باید کنار گذاشت و عمل کرد.
مسئولیت استانداران
شما آقایان که در محل هستید با قاطعیت باید عمل بکنید و مردم را وادار کنید که به قاطعیت عمل بکنند. موعظه کنید مردم را؛ نصیحت کنید. اینهایی که کم کاری می کنند، ادارات را می گویند کم کاری می کنند؛ خوب، شما هر کدام در هر استانی که هستید ادارات را وادارید که کار بکنند. ... حالا وقت پرکاری است؛ نه وقت کم کاری. کشاورزها باز بهتر عمل کرده اند؛ برای اینکه از هر جا می آیند، می گویند ما کشاورزی مان خوب است حالا؛ امسال خوب شده. کشاورزها بهتر عمل کرده اند. ادارات کمتر عمل کرده اند. آنطوری که ما دلخواهمان است در ادارات، آنطور نشده. کشاورزی از سایرین بهتر هستند. در کارخانه ها هم شده و نشده اینطوری اند که اخلال می کنند. البته حالا وقتی
[[page 375]]است که شما همه دست به هم بدهید این اخلالگرها را جلویشان را بگیرید؛ این اخلالگرهایی که هستند. هر جا شما هر کدام هستید. اشخاصی که هم کارآمد هستند و هم متعهد، ملی، اسلامی [...]
نقش اسلام در پیروزی انقلاب
آقا! کار هیچ کدامتان پیش نمی رود الاّ به اسلام. این مسئله را، این نهضت را اسلام پیش برد؛ یعنی همۀ مردم می گفتند ما اسلام را می خواهیم. اگر این نبود، این جبهه های مختلف و این حزبهای مختلف هیچ کدام نمی توانستند این کار را بکنند. این ملت از باب اینکه مسلمان بود، و از آن طرف رنجها دیده بود، همه با هم جمع شدند و گفتند ما اسلام را می خواهیم؛ ما جمهوری اسلامی می خواهیم. وقتی هم پای رأی دادن شد، همه دیدید که اگر ـ چنانچه ـ قضیۀ اسلام در کار نبود آنطور رفراندم را کسی می توانست درست بکند؟ امکان نداشت یک همچو رفراندمی ـ رفراندمی که در تاریخ ایران که هیچ، در تاریخ بشر بی سابقه است ـ یک رفراندمی که همه با شور و شعف می روند: پیرمرد هفتاد ساله با جوانها، مریض را توی چرخ می نشانند و می آیند می گذارندش دم آنجا تا رأیش را بیندازد. یکی از مریضها آنجا رأیش را انداخته ـ برای من نقل کرده اند ـ رأیش را انداخته و فوت شده است. یک همچو چیز بی سابقه ای برای این است که ... زیر پرچم اسلام بود که این کار انجام گرفت.
اسلام منهای آخوند یعنی طبّ به استثنای طبیب
این حرفهایی که در این قشرهای بی اطلاع ـ نمی گویم که فاسد، بی توجه به واقعیات ـ این حرفهایی که زده می شود، که در حرفهایشان می بینیم اصلاً کاری دیگر به اسلام ندارند. هیچی! مثل اینکه قضیه را همین خود جبهه ها درست کردند و حزبها درست کردند این نعمت را دارند از دست می دهند از آن طرف، شما در هر جا که بروید، آنکه مردم را راه انداخت برای این چیزها آخوندها بودند.
حالا قیام نکنید بر ضد آخوند بگویید که «اسلام منهای آخوند»! معنایش این است که
[[page 376]]اسلام هیچ؛ «منهای آخوند» یعنی هیچ؛ مثل «طب به استثنای طبیب»! طب به استثنای طبیب یعنی ما طب نمی خواهیم! و الاّ نمی شود طب باشد به استثنای طبیب. اسلام به استثنای آخوند و روحانی معنایش این است که اسلام را ما نمی خواهیم. اگر این سد را بشکنید، همه تان هم جمع بشوید، کار ازتان نمی آید. اینهایند که کار ازشان می آید. مطالعه کنید، ببینید؛ در همین نهضت مطالعه کنید، ببینید کی کار را پیش برد؟ کدام قشر از دیگران بیشتر پیش بردند. همه، همه کردند، اما آنکه مردم دنبالشان بود و عامۀ مردم، میزان کشاورز است؛ میزان بازاری است؛ میزان این خیابان است و این مردم خیابانی هستند، کی اینها را تجهیز کرد برای این کار؟ آخوندها بودند. البته دیگران هم بودند؛ لکن مهم اینها بودند.
به فکر این نیفتید که حالا توی روزنامه بنویسید: «آخوند بازی»! و آن وقتی که مردم اعراض می کنند از یک همچو روزنامه ای، حالا نویسندگان ما بیایند بگویند که دمکراسی ـ نمی دانم ـ آزادی! کی جلویش را گرفته بود!
آزادی مطبوعات یا توطئه ؟!
اینها مردم نمی خواهند بگذارند وقتی روزنامه را نخریدند مردم، کنار می روند. یک روزنامۀ توطئه گر را نباید به اسم آزادی ... حالا نویسندگان و سندیکای نویسندگان ما و حقوقدانهای ما بیایند ـ یک چیزی که توطئه است ـ می خواهند این مسئله را به هم بزنند می خواهند این نهضت را به هم بزنند آقایان هم بیایند پشتش را بگیرند به اینکه ما ـ نمی دانم ـ «آزادی مطبوعات»! و آزادی! آزادی مطبوعات هست؛ اما توطئه هم آزاد است؟ آزادی مطبوعات هست، اما مطبوعات آزادند که کمونیستها می گویند بنویسند، که مسلمانها می گویند ننویسند؟ این معنی «آزادی مطبوعات» است، یا توطئه در کار است؟ اگر این توطئه پیش برود، همه تان را از بین می برند. اگر این توطئه پیش برود و کمک نکنید و شما خیال کنید که می توانید یک کاری بکنید به استثنای روحانیین، کلاهتان پس معرکه است! نمی توانید هیچ کاری بکنید.
[[page 377]]توطئه در جدا نمودن روحانیت از مردم
این معنا که، هم تقویت بکنید روحیۀ مردم را هم تقویت بکنید ـ عرض می کنم ـ روحانیت را، هم تحت لوای اسلام پیش بروید؛ این مملکت شما پیش می رود. اگر بخواهید...بگویید ما مثلاً جبهۀ کذا، ما نهضت کذا، ما ـ عرض می کنم که ـ حزب دمکرات کذا، اینها هر کدام چند نفر دنبالشان هستند که برای دنیا آمده اند؛ و ابداً وقتی که یک ترقه بشود گوش به این حرفها نمی دهند؛ می روند سراغ کارشان. آنی که کار از او می آید، آن کسی است که برای اسلام و برای شهادت [آماده است] کار از او می آید. و او آنی است که آخوند در کلّۀ اینها کرده؛ و به حق هم کرده و انبیا کردند و خدا کرده.
این را از دست مردم نگیرید شما آقایان. شماها در هر جا هستید نفوذ دارید ان شاءالله ، و بیشتر نفوذ پیدا می کنید، این مطلب را از دست مردم نگیرید. هم مردم را تقویت کنید که پیش می توانیم ببریم و می توانید؛ و می دانم که می توانید.
ان شاءالله پیش می برید و هم خودتان این سنگرها را یکی بعد از دیگری خراب نکنید. این سنگرهایی که با وجودشان، شکست این سنگرهای بزرگ را، این دیوار را شکست، این را قدرش را بدانید و به همش نزنید. این را نگویید که اینها کهنه پرستند! همینها با اینکه شما خیال می کنید، از شما متنورتر هستند. توی قشرهای اینها نویسندۀ بهتر دارد؛ گویندۀ بهتر دارد، متفکر بهتر دارد. خیال نکنید که اینها چیزی نیستند. مجرد اینکه خیر، پارک ندارند، و مجرد اینکه اتومبیل سیستم کذا ندارند، مجرد اینکه [چنان] هستند، پس متنور نیستند! متنور آن است که یک پارکی داشته باشد و یک اتومبیلی داشته باشد و خودش را بزک بکند، بیاید بیرون! و این مسائل ضرر دارد به مملکتمان.
کمیته ها، نگهبانان امنیت کشور
حالا می رویم سراغ این مسائلی که شما گفتید. این کمیته ها لازم است وجودشان؛ لکن تصفیه. ما هر دو، قضیه را قبول داریم. من هم قبول دارم. من هم متأسفم از اینکه در ایران یک کمیته هایی هست که مفید که نیست، گاهی مضر است. این را من قبول دارم. اما
[[page 378]]این را نمی شود گفت که کمیته حالا دیگر ما نمی خواهیم! حالا ما کارهایمان [هنوز] تمام نشده.
ما حالا کمیته لازم داریم. ما حالا این سربازهای ملی، این پاسداران ملی، الآن مملکت ما را اینها دارند حفظ می کنند. ما اینها را لازم داریم. بنابر این اصل مطلب که مشکل اول بود و صحبت اول بود ـ که کمیته ها کارشکنی می کنند ـ این باید اصلاح بشود. یعنی باید همینکه ـ عرض می کنم ـ ما، حوزۀ علمیۀ اینجا، آقایان، شورای انقلاب، اینها بنشینند طرح بریزند و اشخاصی را بفرستند و با کمک همۀ آقایان ـ اینها را ـ تصفیه بکنند. یعنی اگر یک عضو فاسدی که ـ عرض می کنم که ـ تو اینها رخنه کرده است کنار بگذارند و مطالب را اصلاح بکنند. اما اینکه «نباشد» الآن صحیح نیست. الآن ما، بین راه هستیم؛ الآن اینها را ما لازم داریم.
مشکل کشاورزی و ارتش
قضیۀ دوم. راجع به چی بود؟ راجع به کشاورزی. البته مشکلات کشاورزی یکی اش هم همین مفسدینی هستند که نمی خواهند [اصلاح] بشود. همین دیروز یک دسته ای آمده بودند ـ از سیستان ظاهراً بودند ـ گفتند که ما امسال کشاورزی مان 400 هزار هکتار کشاورزی کرده ایم، و بسیار خوب شده است؛ لکن یک پلی است که ما باید از آنجا عبور کنیم و برویم سراغ زمینهایمان، اینها ترکمنها آمده اند جلویش را گرفته اند نمی گذارند برویم. این [را] باید دولت کاری، فکری بکند. این اشخاص با نصیحت فایده ندارد. حرف ما را یک قشر از ملت که اعتقاد دارند به ما، می شنوند؛ یک قشری که برای فساد آمده اند، نمی خواهند درست بشود، آنها نمی شنوند این حرفها را. این، قدرت لازم دارد. قدرتش هم دست دولت است. ژاندارمری ـ عرض می کنم که ـ ارتش، اینها باید این کارها را انجام بدهند، و این ایشانند که باید این کار را انجام بدهند. با اینکه یک اشکالات البته هست در ارتش؛ اشکالاتی هست، لکن باید رفع بشود. و ارتش باید تقویت بشود؛ در هر جا. ژاندارمری تقویت بشود جلوی این اشخاصی که نمی گذارند
[[page 379]]این کارها انجام بگیرد بگیرند و جلوی آن اشخاصی که می آیند کشاورزها حالا آنها بردارند، آنها هم جلویشان را بگیرند. مانعی ندارد که ما هم نصیحت کنیم به مردم که اینها که تراکتور دارند و اینهایی که [امکانات] دارند، اینها خوب اگر ازشان اجاره بکنند، خوب آنها اجاره می دهند. اگر هم بنا باشد که ما هم یک کناری بگوییم که مسامحه کنند یک قدری، یک قدری بتوانند کمک کنند؛ اینطور چیزها؛ آن هم از قِبَل من مانعی نیست، اینکه من بتوانم.
[در این هنگام یکی از حضار گزارشی ارائه داد. پس از آن حضرت امام فرمودند:]
آرامش، آرامش به یک معنا هست، یک معنا نیست. خوب سرحدات باز به همان حال اول باقی است. من این پریروز که این آقایان آمدند اینجا من آنقدر صحبت کردم، رفتند و توی اداره های خودشان نشستند و کاری هم نکردند! اگر بنا باشد یک مملکتی ارتشش پشت گوش بیندازد، آن رئیس ستاد، مطالب را پشت گوش بیندازد، درست عمل نکند، این ارتش نمی تواند کاری بکند. و الآن وضع ارتش ما مع الأسف اینطوری است که اشکال در کار است.
جریان مرزها و مرزبانیها
من حالا نمی خواهم اشکالات را بگویم. اشکالات در کار است. این اشکالات باید رفع بشود. باید تقویت بشود این سرحدات. خوب، به ما پیشنهاد کردند که ـ چنانچه ـ چند تا مثلاً یک عده ای از ارتش، با یک مقداری از پاسدارها، بیایند در این سرحدات و چادر بزنند در سرحدات، این ور و آن ور، و پاسدارها هم آنجا باشند، چند تا طیاره هم بیایند از آنجا عبور بکنند و رد بشوند، اینها می ترسند، دیگر نمی آیند. این کار را باید کرد. الآن مملکت سرحداتش باز است، هر چه می خواهد تفنگ بیاورد، می آورد. آنها هم نشسته اند آن طرف، تفنگ می فرستند. بلکه تربیت می کنند. خوب، اینها باید جلویش را گرفت. می توانید جلویش را بگیرید. اینها حالا یک چیز مختصری هستند؛ لکن اگر جلویش را نگیرید مفصل می شوند. این مختصر را باید از اول در این نطفه
[[page 380]]خفه اش کرد.
لزوم قاطعیت در برخورد با مشکلات
اگر ما مسامحه بکنیم و بخواهیم که با ترتیب ـ و مثلاً فرض کنید ـ اداری و جوّ پرونده سازی و به کاغذ بازی عمل بکنیم، کارها زمین می ماند. باید ـ به طور قاطع ـ ارتش، ژاندارمری، به طور قاطع عمل بکنند و سرحدات را جلویش را بگیرند که این تفنگها نیاید، این مفسدین نیایند. اینها مهمتر از کشاورزی است. اینها ما را از بین خواهند برد؛ اگر مهلت بهشان بدهید. الآن چیزی نیستند؛ الآن با یک «هو» از بین می روند؛ اما اگر مهلت بهشان بدهید، خوب، کم کم قوای مجتمع می شوند و کم کم رشد می کنند. این را باید جلویش را بگیرید. بنابراین، این مشکل عمده اش با ارتش و ژاندارمری است که این اشخاصی که مال مردم را می خواهند یا این زراعت را می خواهند چه بکنند ـ و معلوم هم نیست که حقی بگویند و درست بگویند ـ اینها را جلویشان را بگیرند. و بعد مراجعه بشود به جاهایی که محاکم صالحه ... و ببینند اینها چی می گویند و راست و دروغش معلوم بشود. اما الآن حق ندارند جلو زراعت مردم را بگیرند اینها باید ارتش جلویش را بگیرد یا ژاندارمری؟
[وزیر کشور: ژاندارمری]
خوب، ژاندارمری. ژاندارمری باید جلویش را بگیرد.
[وزیر کشور: برنامه ای که دستور فرمودید مرتب در هر منطقه ای داریم پیاده می کنیم و ژاندارمری یک عده ای را می فرستد.]
فرصت ندادن به توطئه گران
خوب، پس اینها باید جلویش را ـ اینها ـ بگیرند. این دیگر با صحبت درست نمی شود؛ برای اینکه آنهایی که مفسد هستند به صحبت گوش نمی دهند. اینها قدرت لازم دارند؛ بی قدرت فایده ندارد.
[[page 381]] بله، مردم مؤمن بازاری را می شود با صحبت هدایتش کرد به کار، کشاورز آرام را می شود، اما آنکه آمده است به هم بزند این اوضاع را، اصلش تزش این است که ایران به هم بخورد، ایران آرام نباشد؛ تا اینکه بگویند نتوانستند خودش را اداره بکنند؛ دیگران برای ما سرپرست بفرستند؛ این نباید باشد؛ باید جلویش را گرفت. ما خودمان می توانیم؛ بهتر هم از دیگران می توانیم. چرا نمی توانیم؟
[وزیر کشور: در اراک رئیس ژاندارمری را با دو نفر دیگر از مأمورین کشتند و نگذاشتند حکمی که هیأت پنج نفره داده، اجرا شود؟]
خوب، قوه قوی باید بشود ژاندارمری تا نتوانند بکشند. اینکه دیگر با موعظه درست نمی شود! آن آدمی که می خواهد آدم بکشد و رئیس ژاندارمری را می خواهد بکشد، این را باید تقویت کرد و جلو گرفت؛ گرفتشان. هر کس که همچو کاری کرده [باید] گرفتش و به مجازات خودش رساند تا دیگر نتوانند تکرار بکنند. بنابر این، این مسئله هم با دولت است که باید دولت این کار را به اسرع وقت انجام بدهد. نگذارید آقا اینها یواش یواش هر طور دلشان می خواهد عمل کنند. من بعد به شما عرض می کنم...
متصدیان سالم و متعهد
[در پاسخ به اظهارات یکی از حاضران:]
خوب اینها محتاج به تأملی است و آنکه من ثانیاً باید به آقایان عرض کنم این است که اشخاصی را که تعیین می کنید، از استانها تعیین می شود برای حکومت، فرماندار و فلان، اینها را درباره شان مطالعه بکنید. آنجا به ما گفته اند که در بعضی از استانها ـ تعمّد هست یا اشتباه ـ که اشخاص ناسالم می گذارند؛ بلکه گاهی اشخاص سالم را برمی دارند، به جای اشخاص، ناسالم می گذارند. آن کسی که این کار را می کند اگر در اشتباه است، خوب، از این به بعد این اشتباه نکند؛ درست چشمهایش را باز کند. ببیند چه کسی را دارد برای کجا می گذارد و اگر خدای نخواسته یک غرضی درش هست، این بداند که دیگر این حرفها گذشته.
[[page 382]] تعیین یک فرماندارِ مثلاً منحرف یک جایی اسباب این نمی شود که دوباره مسائل برگردد؛ مسائل گذشته دیگر؛ آن مسائل برنمی گردد. پس بهتر این است که آقایان متوجه باشند که برای ملت که الآن هست، برای مملکتی که الآن مال خودشان هست ـ مثل اینکه برای خانۀ خودشان خدمت می کنند ـ صادقانه برای کشوری که الآن مال خودشان هست. خوب، پیشتر خیلیها عذر داشتند که «خوب، من برای چه؟ ما که منافعمان به جیب دیگران می رود، چرا ما کار بکنیم، که منفعتش به جیب دیگران برود؟» حالا که این حرف نیست. حالا اگر کار بکنیم، منفعتش به جیب ملت خودمان می رود و به جیب خودمان می رود. همان طوری که برای خانواده هایشان باید کار بکنند، و از روی صداقت کار می کنند و از روی امانت و اشتیاق، برای کشورشان هم همین طور عمل بکنند. اشخاصی که در ذهنشان آمده است، یا خدای نخواسته که مثلاً حالا یک کسی را آنجا بگذارند، یک کسی را اینجا بگذارند، یک منحرفی را آنجا بگذارند یک منحرف را آنجا بگذارند، اگر به ذهنشان آمده است که با این عمل می شود یک کاری را که انجام شده است برگرداند، این را از ذهنشان بیرون کنند؛ نمی شود دیگر این. جز اینکه خودشان ـ عرض می کنم که ـ خراب بشوند بین ملت، چه بشوند، نتیجه ای از آن حاصل نمی شود.
در هر صورت، شما در سطح کشور همه جا هستید؛ و باید برای کشور خودتان خدمت بکنید. ما هم که اینجا هستیم، دعا می کنیم به همۀ کشور و همۀ شماها، که بتوانید خدمتتان را انجام بدهید. و امیدوارم که بزودی همۀ مشکلات رفع بشود.
از بین رفتن خوف از ساواک و امریکاییها
مشکلات، ـ مشکلات اساسی ـ رفع شده است؛ آن مشکلی که نمی گذاشت هیچ کس هیچ کاری بکند آن رفع شده است؛ دیگر هم برگشت ندارد. این مشکلات، دیگر مشکلاتی است که یک خانه ای تو خانۀ خودش یک ـ فرض کنید ـ یک جایش حالا خراب است، می خواهد اصلاحش بکند، با طمأنینه و دلگرمی اصلاحش می کند. الآن وضع این است که ما می خواهیم خانۀ خودمان را اصلاح بکنیم. دیگر خوف اینکه اگر
[[page 383]]من فلان کار را بکنم سازمان امنیت می آید من را می گیرد می برد توی سیاهچال، این خوف دیگر نیست. اگر فلان کار را بکنم امریکایی ها را وادار می کنند که یک همچو کاری بشود، اینها دیگر در کار نیست. الآن دیگر خودتانید و مملکت و کشور خودتان. و برای خودتان باید کار کنید. همه مان باید برای خودمان کار بکنیم. اگر ـ چنانچه ـ اعتقاد به خدا داریم ـ که داریم ان شاءالله ـ برای خدا این کار را بکنیم؛ یک کشور اسلامی است. و اگر خدای نخواسته خیر، اینطور نیست، ملی هستیم، خوب ... برای کشورمان این کار را بکنیم. و امیدوارم که همه موفق باشید و مؤید.
محرومیتها و انتظارات
[در پاسخ به اظهارات یکی از حاضران:]
بله، اینها مکرراً آمده اند پیش من. هر دسته ای که می آیند [می گویند] در اطراف ما بیکاری زیاد است، هیچ نداریم، آب و برق نداریم، دبستان نداریم ـ عرض می کنم که ـ بیمارستان نداریم؛ از این حرفها. خوب، هر کس از هر جا هست می آید می گوید. و غالباً هم می گویند هیچ جا مثل ما محروم نبوده. ما به اینها می گوییم که خوب، این تازه شده است، یا از قدیم بوده است؟ این انقلاب این را آورده است یا خیر، این سابق بوده است و حالا ما وارد شده ایم به یک جایی که همۀ اینها نبوده است؟ اگر بگویید که انقلاب این فقر و فلاکت را آورده که خودتان هم قبول دارید که نیست این جور، پس این قبل از انقلاب بوده است. این مطلب این بیکاری بوده و این فقر بوده و این نداشتن آب و برق و آسفالت و ... بوده است قبلاً. حالا وارد شده دولت به یک مملکتی که همه چیزش این جوری بوده.
بختیاری می گوید که ما از همه محرومتر بوده ایم؛ سیستانی می گوید ما از همه محرومتریم؛ بلوچستانی همین را می گوید؛ کردستانی هم. همه و همه هم راست می گویند که محروم بوده اند؛ اما این محرومیتی که بوده، سابق بوده، حالا پیدا نشده است که شما حالا بیایید بچسبید به دولت که الآن بده! برای اینکه الآن که نشده است؛ در دولت
[[page 384]]آقای بازرگان اینها نشده است که آقای بازرگان ضامنش باشد. این در دولتهای سابق و در زمان رژیم سابق شده است. و حالا اینها وارد شده اند. شما وارد شده اید به یک مملکتی که آشفته بوده و باید درستش کنید.
پس ـ بنابراین ـ کارگر، کارمند، کشاورز ـ عرض می کنم ـ بیکار، همۀ اینها چیزهایی بوده که سابق همان جور بوده. بدتر بوده! حالا لااقل آزاد هستید؛ آن وقت این هم نبود. ... آنها هم باید یک قدر صبر کنند، ببینند که باید چه بکنند. آنها خیال نکنند که حالا که ما بیکار هستیم پس یاالله بدهید! من که این کار را نکرده ام که بدهم. کار سابق، سابقی کرده؛ آنها شما را محروم کرده اند ما حالا آمدیم این محرومها را از محرومیت بیرون کنیم. اما اینکه معجزه نیست که فوراً عمل بشود! خوب، این باید بتدریج عمل بشود. این را باید به آنها گفت که مسئله اینطور است که شما در یک رژیمی بودید که همۀ محرومیت را در آن رژیم داشتید؛ خرابی همه آنجا بود. ما حالا وارد شده ایم به یک خرابه ای، می خواهیم بسازیم. خوب، این خرابه ای که می خواهیم بسازیم، مهلت لازم دارد؛ یک قدری وقت لازم دارد. باید وقت درست بشود. باید دولت مستقری پیدا بشود، باید یک بودجه ای برای دولت پیدا بشود، تا کار درست بشود. همین طوری که نمی شود درست بشود!
لزوم تحمل آشفتگیهای بعد از انقلاب
در هر صورت، همه باید در ... انقلاب است، انقلاب لازمه اش اینطور مسائل است. و چه انقلابی بهتر از این انقلاب ایران تا حالا واقع شده. انقلاب سفید این است؛ نه آن «انقلاب سفید» آقا آریامهر! انقلاب سفید این است که یک انقلاب واقع شد، یک سدّ به این بزرگی شکسته شد، در عین حال آن چیزی که ضایعات بود، کم بود؛ آن چیزی که برداشت بود، زیاد بود. اما حالا [هنوز] حال انقلاب است. ما که از انقلاب بیرون نرفتیم. الآن حالِ انقلاب است. حالِ انقلاب آشفتگی دارد. بعد از انقلاب آشفتگی دارد. این آشفتگی را همه باید تحمل بکنیم. شما در حد خودتان تحمل بکنید؛ کارگر در حد
[[page 385]]خودش تحمل بکند ـ عرض می کنم ـ جوان دانشگاهی در حد خودش تحمل بکند؛ برای اینکه ... وقت آسایش الآن نیست.
وقت انقلاب و بعد از انقلاب این مسائل، گرفتاریها برای همه هست. برای دولت هست، برای ملت هست، برای جوانها هست، برای ـ عرض می کنم ـ کشاورزها؛ برای همه هست. لکن همه باید با هم دست به هم بدهیم کار را انجام بدهیم. ان شاءالله که موفق باشید.
[[page 386]]