سخنرانی در جمع خانواده شهدای کشورهای اسلامی ( شعار حمایت از حقوق بشر)

‏‏سخنرانی‏

‏‏زمان: قبل ازظهر 29 بهمن 1359 / 12 ربیع الثانی 1401 ‏

‏‏مکان: تهران، جماران‏

‏‏موضوع: بی توجهی کشورهای اسلامی به مشکلات جهان اسلام ـ ادعاهای دروغین حامیان‏‎ ‎‏حقوق بشر‏

‏‏حضار: کروبی، مهدی (سرپرست بنیاد شهید) و خانواده های شهدای کشورهای اسلامی‏

‏‏بسم الله الرحمن الرحیم‏

‏‏مدعیان دروغین طرفداری از اسلام و مسلمین‏

‏‏     ‏‏من امروز مواجهم با چهره های معصومی که تحت ستمکاریهای ابرقدرتها به دست‏‎ ‎‏عمّالشان یتیم شده اند، آواره شده اند. ادعاها زیاد است. ادعای اسلام، همۀ سران‏‎ ‎‏کشورها دارند، و ادعای بشر دوستی و حقوق بشر همۀ سران کشور عالم دارند. این‏‎ ‎‏ادعاها تازگی ندارند؛ در صدر اسلام هم ادعاها زیاد بود؛ لکن در مقام امتحان، عملها‏‎ ‎‏موافق با ادعاها نبود. خوارج هم ادعای اسلام داشتند، و امثال عمروعاصها هم ادعای‏‎ ‎‏اسلام داشتند، و امروز هم صدام ادعای اسلام و ادعای عرب دوستی دارد، و برادرهای‏‎ ‎‏خائنشان هم همین ادعا را دارند ـ از قبیل سادات و امثال او. لکن وقتی اعمالشان را‏‎ ‎‏مشاهده می کنید و مشاهده می کنیم، بین اعمال آنها و گفتارشان فرسنگها فاصله است. این‏‎ ‎‏اسلام دوستها و طرفداران اسلام در طائف جمع شدند، به اسم اسلام در مرکزی که از آن‏‎ ‎‏مرکز اسلام بروز کرد ـ و آن حجاز بود ـ لکن چه گفتند و چه کردند؟ آیا اسمی از این‏‎ ‎‏اطفال معصومی که به دست صهیونیسم بی پدر شده اند بردند، و آیا از لبنان نامی بردند؟ و‏‎ ‎‏آیا از سایر کشورهای اسلامی که تحت فشار ابرقدرتها و بستگان آنها هستند نامی بردند؟‏‎ ‎‏این اسلام خواهها نمی بینند که اسلام در تمام کشورهای اسلامی زیر چکمۀ ابر قدرتها و‏‎ ‎‏وابستگان آنها پایمال می شود؟ آیا نمی دانستند که در جنوب لبنان، در فلسطین و در ایران‏‎ ‎‏و در عراق و در سایر کشورهای اسلامی چه می گذرد و با مردم آنجا چه کرده اند و چه‏
‏‎[[page 136]]‎‏اطفال بیگناه صغیر را بی پدر کرده اند و از منازل خودشان آواره کرده اند؟ آیا کنفرانس‏‎ ‎‏طائف این امور را نمی دانست؟ به اسم اسلام مجتمع شدند در آن کنفرانس، و از اسلام‏‎ ‎‏بویی در آنجا نبود. آنچه بود خرجهای گزاف و زندگیهای اشرافی، بدون توجه به اسلام‏‎ ‎‏و اهتمام به امور مسلمین. آیا نشنیده اند اینها حدیث رسول خدا را که کسی که صبح کند و‏‎ ‎‏اهتمام به امور مسلمین نداشته باشد مسلم نیست؟ ‏‏مَنْ أصْبَحَ ولَمْ یَهتَمَّ بِأمورِ الْمُسْلِمِین فَلَیسَ‏‎ ‎‏بِمُسلِمٍ‏‎[1]‎‏ آیا اینها اهتمام داشتند به امور مسلمین جهان؟ این سرانی که در کنفرانس طائف‏‎ ‎‏در کشوری که رسول خدا و پیغمبر اسلام در آن کشور بود و تبلیغات او در آن کشور بود،‏‎ ‎‏مجتمع شدند، آیا دربارۀ اسلام چه گفتند؟ دربارۀ مسلمین و در امور مسلمین چه اهتمامی‏‎ ‎‏کردند؟ آیا به نص حدیث شریف اینها را ما می توانیم جزء مسلمین محسوب داریم؟‏‎ ‎‏اینها ‏‏[‏‏با‏‏]‏‏ اطلاع بر کشورهای اسلامی که زیر بار ابرقدرتها و با دست آنها و وابستگان آنها‏‎ ‎‏آواره شده اند، به قتل رسیده اند، و بچه های معصوم را به جا گذاشته اند، هیچ صحبتی‏‎ ‎‏کردند؟ آیا به تجاوز اسرائیل به لبنان و به فلسطین اهتمامی کردند؟ آیا به تجاوز عراق به‏‎ ‎‏کشور اسلامی ایران که جرمی ندارد جز آنکه طاغوت را برداشته است و اسلام را به جای‏‎ ‎‏او می خواهد پیاده کند و به جای رژیم طاغوت، رژیم اسلامی برپا کند، جرمی نداشتند‏‎ ‎‏جز این، آیا در کنفرانس طائف از این مسائل بحثی شد؟ یا همه ادعاست. اسلامی بودن‏‎ ‎‏هم ادعاست و این ادعای رایج بین همۀ سران کشورهاست.‏

‏‏ادعای دروغین حامیان حقوق بشر‏

‏‏     ‏‏توجه به حقوق بشر هم یک ادعایی است. و این رایج بین تمام سران کشورهای‏‎ ‎‏دنیاست. لکن در مقام عمل چه؟ کارتر هم ادعا می کرد که ما حقوق بشر را احترام‏‎ ‎‏می گذاریم؛ لکن به حقوق بشر احترام گذاشت؟ آیا شاه مخلوع در ایران به حقوق بشر‏‎ ‎‏احترام می گذاشت که آنها پشتیبانی از او کردند؟ آیا کشورهایی که دودمان پهلوی را بر ما‏‎ ‎‏مسلط کردند، این حقوق بشری ها و احترام به حقوق بشر، نمی دیدند که اینها چه کردند با‏
‏‎[[page 137]]‎‏اسلام و مسلمین؟ و آیا نمی دانستند که صهیونیسم با لبنان و با فلسطین چه کرد؟ یا‏‎ ‎‏خودشان شریک بودند؟ همه ادعا می کنند. کسانی که مسلمان باشند و اهتمام به امور‏‎ ‎‏مسلمین داشته باشند کم اند. ملتها خودشان باید در فکر اسلام باشند. مأیوسیم ما از سران‏‎ ‎‏اکثر به اتفاق مسلمین. لکن ملتها خودشان باید به فکر باشند. و از آنها مأیوس نیستیم. در‏‎ ‎‏قضیۀ هجوم عراق به ایران ملتها بودند که پیشتیبانی خودشان را اعلام کردند؛ از دولتها کم‏‎ ‎‏یک همچو امری واقع شد. یا تأیید کردند از مقابلۀ کفر با اسلام؛ تأیید کردند کفار بعثی را،‏‎ ‎‏بعث عراقی را و یا بی صدا و بی تفاوت کنار نشستند و هجوم کفر بر اسلام را نظاره کردند.‏‎ ‎‏اینها که ادعای اسلامیت می کنند، نظاره کردند؛ بی تفاوت بودند نسبت به تجاوز اسرائیل‏‎ ‎‏به لبنان، به فلسطین و جنایتهای بسیاری که کردند. آیا اینها اهتمام به امور مسلمین دارند و‏‎ ‎‏مسلمین در همۀ بلاد زیر چکمۀ طرفداران دولتهای بزرگ در فشار هستند و اینها‏‎ ‎‏بی تفاوت هستند؟ ما چه طور این ادعاها را قبول کنیم؟ آنهایی هم که حضرت‏‎ ‎‏امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ را در محراب عبادت کشتند، مدّعی اسلام بودند.‏‎ ‎‏آنهایی هم که لشکرکشی کردند و هجوم آوردند به لشکر اسلام در صدر اسلام و هجوم‏‎ ‎‏آوردند به لشکر علی بن ابی طالب آنها هم ادعای اسلام داشتند، با اسم اسلام با اسلام‏‎ ‎‏جنگیدند. اینها هم ادعای اسلام دارند، و با اسم اسلام به اسلام خیانت می کنند. صدام هم‏‎ ‎‏مدّعی اسلام است، و با اسم اسلام به کشور اسلامی هجوم آورده است و با اسم اسلام‏‎ ‎‏هزاران جوان ما را شهید کرده است و قریب دو میلیون آواره، و با اسم اسلام در مملکت‏‎ ‎‏خودش با اسلام و علمای اسلام آن می کند که مغول کرد با ایران. ادعاها همیشه زیاد‏‎ ‎‏بوده است، و حالا هم هست. من به همۀ شما اطفالی که به واسطۀ جور مجرمین بی پدر‏‎ ‎‏شده اید، به همۀ شما تسلیت عرض می کنم، و ما شریک غم شما هستیم. ما شریک غم‏‎ ‎‏شما هستیم در اینکه از آقای موسی‏‎[2]‎‏ صدر بی اطلاعیم. و ما شریک غم شما ملت عراق‏‎ ‎
‏‎[[page 138]]‎‏هستیم که آقای صدر‏‎[3]‎‏ و خواهر عزیز ایشان را به آن طور کشتند و شکنجه کردند. و ما‏‎ ‎‏شریک غم همۀ مظلومین جهان هستیم، و پشتیبان همۀ مظلومان جهان. باید مظلومان‏‎ ‎‏جهان که هستند خودشان قیام کنند بر ضد مستکبرین. مستضعفین نباید بنشینند که‏‎ ‎‏دولتهایشان این کار را بکنند، خودشان انجام بدهند.‏

‏‏     خداوند ان شاء الله اسلام و مسلمین را قدرت بدهد؛ و شما برادران و خواهرانی که از‏‎ ‎‏منزلهای خودتان آواره شدید نصرت بدهد.‏

‏‏والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 139]]‎