نامه به آقای محمد رنجبر (اسیر ایرانی در عراق) و دعا برای او

‏‏نامه‏

‏‏زمان: شهریور 1365 / ذی الحجه 1406‏

‏‏مکان: تهران، جماران‏

‏‏موضوع: پاسخ به نامۀ یک اسیر ایرانی دربند در عراق‏

‏‏مخاطب: رنجبر، محمد ‏

‏‏ [‏‏بسم الله الرحمن الرحیم ‏

‏‏توکلت علی الله  ‏

‏‏تَقولُونَ المَوتُ صَعبٌ وَ الله مُفارَقَةُ الأَحِبَّاءِ أصعَبٌ ‏‎[1]‎

‏‏    ‏‏پدر جان، سلام؛ امیدوارم حالتان خوب باشد. راضی نمی شدم مزاحم اوقات شریفتان گردم، لکن‏‎ ‎‏دیگر قدرت تحمل دوری را نداشتم، و دلم بسیار برایتان تنگ شده بود؛ لذا تصمیم به نوشتن نامه‏‎ ‎‏برایتان گرفتم. تا کنون شنیده اید پسری به مدت چهار سال از پدرش جدا شود، و بعد از چهار سال‏‎ ‎‏جدایی برای پدرش نامه بنویسد، و پدر نامۀ فرزندش را جواب نگوید. پدرم باور کنید تحمل سختی‏‎ ‎‏راحت است، اما تحمل بر فراق یار دشوار است. پدرم من از بلاد غربت از گوشۀ زندان غم غبارآلود از‏‎ ‎‏هجر دوست، با چشمانی غمزده، در انتظار رؤیت نامه را می نویسم. پدرم نامه ام را اجابت کن. با جواب‏‎ ‎‏خویش گرد و غبار غم را از چهرۀ زردمان پاک کن، تا چشم ما با دیدن خَطَّت نور گیرد، روشن و منور‏‎ ‎‏گردد. پدرم پروانه های وجودمان فدای شمع جانسوزت باد. فرزندان افسردۀ خویش را با کلام‏‎ ‎‏مسیحایی ات جانی دوباره بخش، و دل خسته دلان در راه مانده را جلایی تازه ده. به امید اینکه این نامه‏‎ ‎‏به دستت برسد و جوابش را هر چه زودتر بنویسی. پدرم برای دریافت جواب لحظه شماری می کنم.‏‎ ‎‏خداحافظتان. والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته. 12 / 6 / 1365 ـ فرزند کوچکت، محمد رنجبر‏‏]‏

‏‏ ‏

‏‏بسمه تعالی ‏

‏‏     فرزند بسیار عزیزم، از نامۀ دلسوزانۀ شما بسیار متأثر گردیدم. من ناراحتی شما‏
‏‎[[page 107]]‎‏عزیزان دربند را احساس می کنم. شما هم ناراحتی پدرتان را که فرزندان عزیزش دور از‏‎ ‎‏وطن هستند احساس کنید. عزیزان من سید و مولای همۀ ما، حضرت موسی‏‎ ‎‏بن جعفر(ع)، بیش از همۀ شماها و ماها در رنج و گوشۀ زندان به سر بردند. برای اسلام‏‎ ‎‏عزیز شما صبر کنید. خداوند فرج را ان شاءالله تعالی نزدیک می نماید؛ و پدر پیر شما را با‏‎ ‎‏دیدن شما شاد می فرماید. به همۀ عزیزان دربند سلام مرا برسانید. من از دعای خیر‏‎ ‎‏فراموشتان نمی کنم. خداوند حافظ شما باشد.‏

‏‏پدر پیرت (خ)‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 108]]‎