عٰاشق سوخته

• پرده بردار ز رُخ، چهره‌گشا، ناز، بس است

• عاشق سوخته را دیدن رویت هوس است[1]

• دست از دامنت ای‌ دوست! نخواهم برداشت
• تا من دلشده را، یک رمق و، یک نفس است

• همه خوبان برِ زیباییت‌ ای‌ مایه‌ی‌ حُسن!
• فی‌المثل، در برِ دریای‌ خروشان چو خس است

• مرغ پر سوخته را نیست نصیبی‌ ز بهار
• عرصه جولانگه زاغ است و، نوای‌ مگس است

• دادخواهم، غم دل را به کجا عرضه کنم؟
• که چو من دادستان است و چو فریادرس است[2]

• این همه غلغل و غوغا که در آفاق بود

• سوی‌ دلدار روان و همه بانگ جرس است.

انتهای پیام /*