فتوای من

• سر کوی‌ تو، به جان تو قسم! جای‌ من است

• به خم زلف تو، در میکده مأوای‌ من است[1]

• عارفانِ رُخ تو جمله ظَلومند و جَهول
• این ظلومیّ‌ و جهولی‌، سَر و سودای‌ من است[2]

• عاشق روی‌ تو حسرت زده اندر طلب است
• سر نهادن به سر کوی‌ تو فتوای‌ من است

• عالم و، جاهل و، زاهد همه شیدای‌ تواند
• این نه تنها رقم سرّ سُویدای‌‌ من است

• رخ گشا، جلوه نما، گوشه‌ی‌ چشمی‌ انداز!
• این هوای‌ دل غمدیده‌ی‌ شیدای‌ من است

• مسجد و، صومعه و، بتکده و، دیر و، کنیس
• هر کجا می‌ گذری‌، یاد[3]دل‌آرای‌ من است

• در حجابیم و حجابیم و حجابیم و حجاب

• این حجاب است که خود راز مُعمّای‌ من است

انتهای پیام /*