بهار

• بهار آمد که غم از جان برد، غم در دل افزون شد

• چه گویم! کز غم آن سروِ خندان، جان و دل خون شد

• گروه عاشقان بستند محمِلها و، وارستند
• تو دانی‌ حال ما واماندگان در این میان چون شد

• گل از هجران بلبل، بلبل از دوری‌ّ گل، هر دم
• به طَرْف گلِستان، هر یک به عشق خویش مفتون شد

• حجاب از چهره‌ی‌ دلدار ما، باد صبا بگرفت
• چو من، هر کس بر او یک دم نظر افکند، مجنون شد

• بهار آمد، ز گُلشن برد زردیها و، سردیها
• به یُمن خور، گُلستان سبز و، بستان گرم و، گلگون شد

• بهار آمد، بهار آمد، بهار گل‌عذار آمد[1]

• به میخواران عشاق گو: خمار از صحنه بیرون شد.

انتهای پیام /*