حضرت امام همیشه به وحدت و مصلحت نظام توجه داشتند. حتی اگر حرفی برخلاف نظرشان ـ چه در حضورشان و چه در پشت سر ـ زده می‌شد، نشنیده می‌گرفتند. برای اینکه نکند طرح آن مسائل سبب اختلافی شده و ارکان نهضت را متزلزل نماید.
روزی در خدمت آن حضرت بودیم و دو نفر از نمایندگان دوره اول مجلس هم حضور داشتند. یکی از نمایندگان در خلال صحبتش از امام بسیار ستایش و تمجید کرد. قیافه امام درهم شد و پس از اتمام صحبت او اولین نکته‌ای که فرمودند این بود که: خدا نکند من باور بکنم آنچه را که این آقا درباره من گفتند.
آن چه از برخورد آن بزرگوار استنباط کردم اینکه مقام و موقعیت در شخصیت آن حضرت تغییری به وجود نیاورده بود و از اینکه او را مدح
[[page 203]]و ستایش بگویند ناراحت می‌شدند. یا کسانی می‌آمدند و امام را به عنوان یک مرجع و رهبر انقلاب اسلامی و شخصیتی که احیاگر اسلام در سطح جهان است مخاطب قرار می‌دادند. آیا این عناوین در رفتار امام تغییری به وجود آورده بود که نگاه و برخورد امام عوض شده باشد!؟ هرگز. یعنی آنچه ما دیدیم از همان اوایل، برخورد طبیعی و راحت امام با مسئولین و مردم بود. چنانکه روزی در خدمتشان بودیم و یکی از دوستان حرف‌های خوشمزه می‌زد و امام در حضور اعضای شورای انقلاب فرهنگی و هیأت دولت می‌خندیدند و آدم احساس می‌کرد که امام به طور طبیعی مثل یک فرد عادی برخورد می‌کنند. در جلساتی که ما در محضر ایشان به همراه پنج، شش نفر داشتیم، امام همیشه با احترام و تواضع و خوشرویی گوش می‌دادند و حرف‌ها و گزارش‌ها را می‌شنیدند، بعد هم توصیه‌هایی می‌کردند. سپس اگر بعضی از دوستان حرف‌های خصوصی داشتند، امام وقتی را اختصاص می‌دادند از جمله خود من دو سه بار سؤالات خصوصی از امام کردم.
در یکی از جلسات که با رؤسای دانشگاه‌ها در خدمت ایشان بودیم، یکی از آنها که فرزند یکی از وعاظ معروف گذشته بود گفت: من پسر فلان هستم. امام فرمودند: رحمت‌الله علیه. منظورم بر آن هست که امام خیلی ساده برخورد می‌کردند. البته ما جایگاه و حد خودمان را در محضر آن حضرت رعایت می‌کردیم.
جلسات با امام بسیار آموزنده بود چنانکه اگر نشستی، چند ساعت طول می‌کشید، ایشان با حوصله بدون آنکه ابراز خستگی بنمایند به همه
[[page 204]]حرف‌ها گوش داده و موضوعات را رسیدگی می‌فرمودند و سپس توصیه‌ها و دستورات لازم را می‌دادند. امام جامعیت داشتند، هم سیاسی بودند و نیز فقیه و متعبد و عارف. ایشان بر مسائل مختلف احاطه داشته و با گروه‌ها و اشخاص مختلف از رده‌های گوناگون نشست و برخاست کرده و به نظرها و اندیشه‌های آنان توجه می‌نمودند.
آن حضرت در انتخاب مسئولین به تقوا اهمیت می‌دادند حتی در انتخاب کارگزاران جزء بیت‌شان این موضوع را مد نظر قرار می‌دادند. مورد نظر ایشان تقوا بود. امام وسعت بالائی در تحمل اندیشه مخالف داشتند.
[[page 205]]
[[page 206]]