من با دختر مرحوم آیت‌الله سید محی‌الدین طالقانی که از فضلای قم بود و با خانواده ما آشنایی داشت در سال 1338 ازدواج کردم. من نمی‌دانستم که امام با آقای حاج سید محی‌الدین ارتباط نزدیک دارند. سید از امام خواسته بود که حتما یک طرف عقد را داشته باشند.
[[page 99]]من در حالی که لباسم را تغییر داده بودم در جلسه عقد وارد شدم. دیدم امام آن جا نشسته‌اند و اصلا سرشان را بلند نکردند و با من حتی سلام و علیک و احوالپرسی هم ننمودند.
امام از اینکه از کسوت روحانیت خارج شده و از قم به تهران رفته بودم، اوقاتشان تلخ بود. آقای دوانی برای من نقل کردند که من به خاطر تولد پسرم ولیمه داده بودم که حاج‌آقا روح‌الله خمینی هم به عنوان مهمان در آن مجلس حضور یافته و منتظر شخصی بودند. نزدیکی‌های ظهر آن فرد آمد و گفت: من خودم دیدم که حائری لباسش را عوض کرده است. امام از این خبر ناراحت شدند.
البته آن حضرت پس از انقلاب با عنایت و لطف فراوان نسبت به اینجانب ابراز محبت فرمودند. به طوری که یک بار شهید مطهری چند روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی به من گفتند: پریروز در خدمت امام بودم که یک نامه‌ای از طرف گروهی از مدیرکل‌های مجلس آوردند که آنها نگران حقوق ماهیانه خود بودند. امام فرمودند: مگر حائری آن جا نیست؟! بگویید به این مسائل رسیدگی نماید و کتابخانه را هم در اختیار او بگذارید.
با شنیدن این خبر خیالم راحت شد که کدورت امام نسبت به من از بین رفته است. این برنامه در اول انقلاب اتفاق افتاد البته من رویم نشد که به دیدار امام بروم که آن حضرت پیغامی مع‌الواسطه به وسیله آقای مهدوی کنی برایم فرستادند که: آنجا نشستی چه کنی؟ به او بگویید به قم بیاید، او خودش یک آیت‌الله است. با این همه من شرمنده بودم و خیلی مشکلات داشتم.
[[page 100]]