هنگامی که امام در نجف تبعید بودند و حادثۀ شهادت حاج آقا مصطفی اتفاق افتاد، من نوجوانی هفده ـ هجده ساله بودم. وقتی خبر شهادت را شنیدم، نامه تسلیتی برای ایشان نوشتم. و از خانم زهرا مصطفوی که عازم نجف بود خواهش کردم که نامۀ مرا به آقا بدهد ـ البته همه فکر می کردند که آقا آنقدر مشغله دارند که حتی نتوانند این نامه را بخوانند ـ خانم مصطفوی رفتند و برگشتند و گفتند:
[[page 129]]اولین کاری که کردم، این نامه را به ایشان دادم و آقا جوابش را نوشتند. امام به خودشان این زحمت را داده بودند که جواب تسلیت یک جوان هفده ـ هجده ساله ای را بنویسند و تشکر کنند و به دخترشان بگویند که: شما حتماً این نامه را برسانید.
[[page 130]]