امام به آزادی بچه ها مقید بودند و می گفتند: اگر بچه شیطنت نکند، مریض است؛ و تفریح را هم برای بزرگترها لازم می دانستند. وقتی می دیدند من روزهای تعطیل مشغول درس خواندن هستم، می گفتند: به جایی نمی رسی، چون باید موقع تفریح، تفریح کنی. در حضور من مکرر به پسرم می گفتند: نه یک ساعت تفریحم را برای درس و نه یک ساعت وقت درسم را برای تفریح گذاشتم. یعنی هر وقتی را برای چیز خاصی قرار می دادند و به پسر من هم این نصیحت را می کردند که تفریح داشته باش، اگر نداشته باشی، نمی توانی خودت را برای تحصیل آماده کنی.
[[page 113]]