در نجف از امام یک «فلس» قرض کردم ـ آن زمان یک «فلس» با یک ریال ایران برابر بود ـ تا آدامس بخرم. امام پول قرض می دادند و بعد هم بعضی از آن قرضها را پس می گرفتند. در آنجا یاد گرفتم کسی که قرض می گیرد، باید قرضش را پس بدهد.
[[page 97]]