همیشه یک ثبات و آرامش خاصی در امام(س) دیده می شد که نشان از اتکا به خداوند متعال در حد بسیار بالایی داشت و در روح اطرافیان اثر عجیبی می گذاشت. من این آرامش را بارها و از جمله در قم نسبت به جریان حادثه فیضیه، جریانی که منتهی شد به سخنرانی ایشان علیه کاپیتولاسیون، همکاری یا عدم موافقت لازم از طرف بعضی اعلام معاصر معظم له، و در نجف، دیداری که محضرشان داشتم و راجع به اوضاع قم بخصوص مسأله شهریه ایشان که با مشکل مواجه بود، و نیز پس از پیروزی انقلاب، بخصوص در جریانات خلق مسلمان و آقای شریعتمداری، بارها مشاهد کردم.
[[page 168]]