خاطره بسیار جالبی که من دارم، اولین جملۀ اولین درس امام در نجف است که بعد از مدتی تبعید به ترکیه و پشت سرگذاشتن رفت و آمدها و دید و بازدیدها، درس را شروع کردند. مسجد شیخ انصاری مملو از جمعیت بود. منبر دوپله ای کوچکی بود که امام روی آن نشستند و همان اول دستور دادند که منبری، کمی بزرگتر تهیه شود و شروع به نصیحت کردند. همه سرپا گوش و منتظرند که ببینند امام بعد از اینهمه مسائل ایران و تبعید از زندان چه می فرمایند. امام بعد از بسم الله ، فرمودند: خداوندا ما را به خودت متوجه فرما. خدایا ما را از غیر خودت
[[page 140]]منصرف گردان که من همان وقت بذهنم می آمد که این دعا دربارۀ خود امام مستجاب شده است و بعد از این دعا، آن سخنرانی مفصل را بیان فرمودند که در سه بُعد مسئولیتها را تقسیم و همه را آشنای به مسئولیتها فرمودند.
اینها خاطراتی است که کشف می کنند بی اعتنایی حضرت امام به دنیا و وجاهت و ریاست و در آن وقت این مسائل واقعاً برای طلاب هم سازنده، و مفید بود. و این دقایق نکات اخلاقی است که تا انسان زحمت نکشد و مراقبت نکند، برای او حاصل نمی شود و به آنها نمی رسد. ای کاش بیشتر و بهتر دقت می کردیم و از آن چشمه جوشان و بحر خروشان استفاده های کاملتر می نمودیم.
[[page 141]]