چیزی که برای من خاطره شده است، این است که در ماه مبارک رمضان در فصل گرمای نجف اشرف، حضرت امام(س) برای نماز جماعت ظهر و عصر با زبان روزه به مدرسه مرحوم آیت الله بروجردی تشریف می آوردند و هر روز، اول هشت رکعت نوافل ظهر را می خواندند و بعد نماز ظهر را با اذان و اقامه به طوری نسبتاً طولانی اقامه می کردند. بعد از تعقیب نماز ظهر، هشت رکعت نوافل عصر را می خواندند و سپس نماز عصر را با اذان و اقامه همانند نماز ظهر به جا می آوردند و بعد از خواندن تعقیبات به منزل تشریف می بردند. این کار در آن سن و سال و آن هوای گرم و آن حالت بخصوص حال روزه، کار آسانی نیست، حتی جوانها هم موفق نیستند. اما ایشان با اقبال تمام اینگونه جدیت در عبادت می کردند که خود سبب تربیت طلاب هم می شدند و می دیدیم بعضی که حال بیش از نماز واجب را نداشتند، از آن حضرت تبعیت می کردند و در آن وقت نوافل را می خواندند. این کیفیت کار مربوط به روزهای غیر جمعه بود. در روزهای جمعه نوافل را در منزل
[[page 136]]می خواندند و در مدرسه بدون خواندن نافله، دو نماز را جمع می کردند و اجازه اذان برای نماز عصر نمی دادند. این کاشف دقت آن بزرگوار در انجام عبادات، مطابق دستور موظف است.
[[page 137]]