کسانی که مبارزه مسلحانه میکردند دو گروه بودند. یک گروه شامل کمونیستها و مجاهدین خلق معتقد بودند که، باید پاسگاهی را خلع سلاح کنند و از این طریق اسلحه پیدا کنند و همین کار را هم میکردند؛ ولی گروه دوم که نیروهای اسلامی محسوب میشدند با این کار به شدت مخالف بودند؛ چون یا در جریان کار لو میرفتند، یا اینکه مجبور میشدند در پاسگاه وکلانتری یک پاسبان را بکشند تا به سلاحش دست پیدا کنند؛ که آن را هم اصلا نه اسلام اجازه میداد و نه امام.
در ایران عواملی بودند که برای نیروهای مسلمان اسلحه تهیه میکردند. عمدتا گروههای مسلمانی که اقدامات مسلحانه میکردند از طریق خرید به اسلحه دست پیدا میکردند و از آدمکشی و... استفاده نمیکردند.
یکی از منابع مهم تهیه اسلحه دکتر مصطفی چمران بود که در لبنان به سر میبرد. من در یک سفر که از نجف به لبنان رفتم با ایشان آشنا شدم و ایشان در آنجا آموزش نظامی میداد، سازماندهی مینمود و اسلحه تهیه میکرد.
[[page 31]]