در مورد آزادی زندانیان سیاسی، رژیم یک مقداری شیطنت به خرج داد. اول از زندانیان درجه یک مثل حاج مهدی عراقی، موسوی خوئینی‌ها، عسگر اولادی و... شروع کرد و به دنبال آن، تبلیغات چپی‌ها، شروع شد که شما با رژیم ساخت و پاخت کردید. ولی طولی نکشید که دسته بعدی از چپی‌ها، سران آنها آزاد شدند و بعد از آن فهمیدند که این قیافه آشتی‌جویانه‌ای است که شاه به خودش گرفته است.
به هر مناسبتی، تعدادی از زندانیان آزاد می‌شدند. به مناسبت‌های چهارم آبان، نهم آبان، ششم بهمن و 28 مرداد. من جزو گروه 28 مرداد 57 بودم که آزاد شدم.
هر زندانی سیاسی که آزاد می‌شد در شهر و محله خودش مثل یک کوه آتشفشان فعال می‌شد.
[[page 88]]