اگر عراقی ها از اسرا می خواستند به امام توهین کنند، بچه ها شکنجه ناشی از تمرد را تحمل می کردند، ولی امکان نداشت به خاطر امام یک ذره کوتاه بیایند. دلیل اینهمه مقاومت در مقابل عراقی ها، علاوه بر مسأله ولایت حضرت امام، حُب و عشق اسرا به امام بود، و اینکه آرزوی قلبی مشترک همه اسرا این بود که برای یک بار هم که شده توفیق دیدار امام را پیدا کنند و بتوانند خدمت امام برسند و عرض ارادتی بکنند. این نشانه علاقه و عشق به امام بود. البته، امام هم با آن جمله ای که فرموده بودند به اسرا
[[page 3]]بگویید من خیلی به فکر شما هستم، قلبهای همه بچه ها را تسخیر کرده بودند. با این احساس که امام در فکر ما هستند، نیروی مقاومت ما چند برابر شده بود.
[[page 4]]