ما از اخبار ایران و مسائل جنگ تا حدودی آگاهی داشتیم و مسائل را تجزیه و تحلیل
[[page 57]]می کردیم. درباره قطعنامه هم منتظر بودیم ببینیم از امام چه پیامی در این باره صادر می شود. وقتی پیام امام به ما رسید، گویی وحی بر ما نازل شد. ما با جان و دل آن را پذیرفتیم و آرام شدیم. حرف ما حرف امام بود. برای همین، حتی سؤال هم برای ما پیش نیامد که چرا قطعنامه را پذیرفته ایم. برای خود من که اینطور بود و قطعاً برای اکثر قریب به اتفاق دوستان هم اینگونه بود. اطاعت از امام برای همه ما، مثل واجبات شرعی دیگر، واجب بود؛ لذا برایمان شبهه و مشکلی در این باره پیش نیامد.
[[page 58]]