هر کدام از بچه ها مبلّغ افکار و ایده های حضرت امام بودند و این باوری بود که بر اساس آن حرکت می کردند و به قول معروف تبلیغ عملی داشتند. تبلیغ کلامی واقعاً نیاز نبود، چون همه به این مسأله اعتقاد داشتند و رفتارشان در مسیر خواسته های حضرت امام بود. با حفظ این ارزشها، محیط اسارت ما محیطی منحصر به فرد شده بود و بچه ها باورهایی را که در ایران داشتند حفظ کرده بودند. الآن، شاید به خاطر برخی گرایشات سیاسی یا تغییر شرایط زندگی، کسانی که دیروز در زمرۀ بچه های جبهه بودند تا حدودی تغییر رویّه داده باشند، ولی در اردوگاههای اسارت، هرکس هر باوری را که نسبت به انقلاب و امام داشت، نه تنها حفظ کرده بود، عملاً هم به ترویج آن اقدام می کرد؛ لذا هیچ یک از ارزشهایی که بچه ها به آن معتقد بودند دستخوش تغییر و تحول نشد و هیچ گونه تنزلی پیدا نکرد؛ برعکس، ارتقا یافت و پیشرفت کرد. مخصوصاً، اعتقاد به نظام و حضرت امام هر روز بیشتر می شد.
[[page 82]]