دشمن زمانی متوجه شد اینهمه سرمایه گذاری برای دور کردن بچه ها از هدف اصلی شان اشتباه بوده که زمان ارتحال حضرت امام(س) فرا رسید. وقتی خبر ارتحال امام به بچه ها رسید، اردوگاهها حال و هوای دیگری پیدا کرد و حتی دشمن هم ترسید که نکند بچه ها
[[page 87]]از شنیدن این خبر دست به شورش بزنند. لذا خود عراقی ها آمدند و گفتند: عزاداری داشته باشید، ولی شلوغ نکنید.
بچه های اسیر به مدت چهل روز در غم هجران حضرت امام مجالس عزا، جلسات قرآن، و جلسات ختم و روضه خوانی برپا کردند و هر روز اسرا، اشک و آه بود.
[[page 88]]