‏‏فصل پنجم در رفع رأس از رکوع است‏

‏‏فصل پنجم در رفع رأس از رکوع است‏

‏‏ ‏

‏‏     و سرّ آن رجوع از وقوف در کثرات اسمائیّه است؛ چنانچه فرماید: ‏‏و‏‎ ‎‏کَمالُ التَّوْحیدِ نَفْیُ الصِّفاتِ عَنْه.‏‎[1]‎‏ ‏‏زیرا که پس از حصول حال صحو از فنای‏‎ ‎‏اسمائی، عبد سالک قصور و تقصیر خود را مشاهده کند؛ چه که مبدأ خطیئۀ‏‎ ‎‏آدمی، که ذرّیّۀ او باید جبران آن کند، توجّه به کثرات اسمائیّه که باطن شجره‏‎ ‎‏است می باشد. و چون خطیئه خود، که ذرّیّه است، و خطیئۀ آدم، که اصل‏‎ ‎‏خود است، دریافت، به مقام تذلّل و نقصان خود پی برد و مهیّای برای رفع‏‎ ‎‏خطیئه، که به خفض جناح در حضرت کبریاء است، شود؛ و اقامه صلب از‏‎ ‎‏این مقام نماید، و با تکبیر بعد از رکوع رفعِ کثرات اسمائیّه نماید، و صفر الیدْ‏‎ ‎‏متوجّه منزل ذلّت و مسکنت و اصل تُرابیّت شود. و آداب مهمّۀ آن، یافتن خطر‏‎ ‎‏بزرگِ مقام، و چشاندن به قلب است با تذکّر تامّ، و مجاهده در توجّه به‏‎ ‎

‏
‏‎[[page 354]]‎‏حضرت ذات و ترک توجّه به خود، حتی به مقام ذلّت خویش، است.‏

‏‏     و بدان ای عزیز که تذکّر تامّ از حضرت حق و توجّه مطلق به باطن قلب به‏‎ ‎‏آن ذات مقدّس، موجب گشوده شدن چشم باطنی قلب شود که به آن لقاء‏‎ ‎‏اللّه ، که قرّة العین اولیاء است، حاصل گردد: ‏‏والَّذین جاهَدوُا فینا لَنَهْدِیَّنَهُمْ‏‎ ‎‏سُبُلَنا.‏‎[2]‎‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 355]]‎