یکی از ابعاد گسترده شخصیت حضرت امام این بود که به مناجات و عبادت و ادعیه توجه ویژه داشتند، ما می دیدیم که ایشان هر روز بعد از تدریس عصرها به حرم مطهر حضرت معصومه مشرف می شدند، و من به یاد ندارم که حرم رفتنشان تعطیل شده باشد، و در حوزه هم معروف بودند به اینکه مقید به زیارت هستند، حتی گاهی تا دم در حرم می آمدند و در را می بوسیدند و سلامی می دادند و می رفتند؛ لذا زمانی که در
[[page 14]]مدرسه فیضیه برای طلاب درس اخلاق می فرمودند، خیلی روی دعاها و مضامین دعاها تکیه می کردند. ایشان به مناجات شعبانیه بسیار تاکید داشتند و روی کلماتی از این دعا تکیه می کردند (الهی هب لی کمال الانقطاع الیک... خدایا به من ببخش، بریدن از دیگران را و تنها به خودت وابسته ام نما...)
مناجات، یعنی نجوا کردن با خدا؛ مناجات، یعنی سر و سرّ داشتن با مبدا آفرینش و این نقطه اوج آدمی است که باطن وجودش با مرکز هستی متصل شود. حضرت امام به مناجات عشق می ورزیدند.
[[page 15]]
[[page 16]]