شخصیتی مثل حضرت امام، با توجه به همه ی گرفتاریهای سیاسی ـ اجتماعی و مسائلی که در فرانسه بود، مسلماً مشکلات زیادی داشتند؛ اما ما ناظر بودیم که حضرت امام در 24 ساعت، چهار ساعت بیشتر نمی خوابیدند، آنچه که در این مورد باید از امام بیاموزیم، علاوه بر اینکه خوابشان کم بود، با کمال آرامش می خوابیدند، اگر کسی سلامتی بخواهد نباید اضطراب داشته باشد، یعنی مسائل سیاسی و فکری او را مضطرب نکند، باید بتواند راس ساعت بخوابد، راس ساعت خوراک بخورد، رعایت
[[page 51]]این نظم و ترتیب هم زیبایی دارد و هم اثربخش است.
امام از ساعت سه نیمه شب از خواب برمی خاستند، جهت رسیدگی به اخبار جهان که قبلاً از روزنامه های دیگر ترجمه شده بود و برنامه های عبادی، صبحانه را ساعت هفت می خوردند و بعد از صبحانه تا ساعت نه به کارهای مربوط به مسائل داخل ایران رسیدگی می کردند، از ساعت نه تا ده صبح کارهای مشخصی مربوط به خودشان را انجام می دادند، از ساعت ده تا دوازده ظهر مصاحبه و دیدارهای خصوصی داشتند، از ساعت دوازده تا دو بعدازظهر برنامه ی نماز و ناهار بود و بعد از آن یک ساعت استراحت می کردند، از ساعت سه تا پنج بعدازظهر به کارهای مربوط به انقلاب ایران در رابطه با خودشان از قبیل اخبار و نامه های رسیده می پرداختند، از ساعت پنج بعدازظهر نماز مغرب و عشا و رسیدگی مجدد به مسائل داخلی ایران تا ساعت نه شب که موقع شام ایشان بود، از بعد از شام تا ساعت یازده به رادیوهای مختلف و اخبارهایی که قبلاً ضبط شده بود، گوش می دادند و ساعت یازده نیز دوباره می خوابیدند.
[[page 52]]