همان گونه که از ائمه گرانقدر اسلام به ما رسیده است مؤمن باید اوقات خود را تقسیم کند، یک قسمتش برای عبادت، یک قسمتش برای تأمین معاش و ... حضرت امام هم، چنین برنامه منظمی داشتند؛ حتی عبادتشان نیز با برنامه بود، چه وقت قرآن بخوانند، چه وقت دعا بخوانند و... آنچنان تقیدی به عبادت داشتند که شاید برای بعضیها این فکر پیش می آمد که یک نفر مسئول که می خواهد نظام موجود کشورش را بکلی از بین ببرد و نظام عدل اسلامی را به عنوان یک نظام جهان ساز، سعادت آفرین برای کل بشر در جامعه معرفی کند، با اینهمه مشکلات سیاسی چطور می تواند مقدار زیادی از وقت خود را به عبادت و نماز و قرآن و دعا بپردازد.
باز هم در اینجا به یاد حضرت امیرالمؤمنین (ع) می افتیم که نقل می کنند در جنگ صفین هنگام نماز شد، بعضی از اصحاب عرض کردند که وقت نماز رسیده است، امام فوراً مهیای نماز شدند، یک نفر عرض کرد: شما الآن درگیر جنگ هستید، حضرت فرمودند: مگر نه اینکه ما برای اقامه نماز می جنگیم؟
[[page 55]]