علاقه ای که حضرت امام به نماز داشتند عاشقانه بود، نه از روی عادت. مدتی قبل از اینکه اذان گفته شود، خود را مهیای نماز می کردند و این کار را واقعاً عاشقانه انجام می دادند. در این اواخر که برای نماز جماعت خدمت ایشان می رسیدیم خیلی راضی به این کار نبودند، و می فرمودند: چون من با سختی بلند می شوم و می نشینم، شما ناراحت می شوید، نمازتان را خودتان بخوانید. البته دوست داشتند که با خدای خود خلوت کنند و تا شب آخر هم نمازهای مستحبی ایشان ترک نشد؛ من یاد ندارم که حضرت امام نماز اول وقت را به تعویق انداخته باشند.
[[page 207]]