اول: شک در چیزی از نماز بعد از گذشتن محل آن

‏‏اول:‏‏ شک در چیزی از نماز بعد از گذشتن محل آن، مثل شک در خواندن حمد‏‎ ‎‏بعد از دخول در قرائت سوره.‏

‏‏ ‏

‏‏مساله 1 ـ ‏‏اگر در بین نماز شک کند که یکی از کارهای واجب آن را انجام‏‎ ‎‏داده یا نه، مثلاً شک کند که حمد را خوانده یا نه، چنانچه مشغول کاری که باید‏‎ ‎
‏‎[[page 114]]‎‏بعد از آن انجام دهد نشده، باید آنچه را که در انجام آن شک کرده بجا آورد و اگر‏‎ ‎‏مشغول کاری که باید بعد از آن انجام دهد شده، به شک خود اعتنا نکند.‏

‏‏مساله 2 ـ ‏‏اگر در بین خواندن آیه ای شک کند که آیۀ پیش را خوانده یا نه یا‏‎ ‎‏وقتی که آخر آیه را می خواند شک کند که اول آن را خوانده یا نه، باید به شک‏‎ ‎‏خود اعتنا نکند.‏

‏‏مساله 3 ـ ‏‏اگر بعد از رکوع یا سجود شک کند که ذکر واجب آن را خوانده یا‏‎ ‎‏نه، به شک خود اعتنا نکند.‏

‏‏مساله 4 ـ ‏‏اگر در حال برخواستن شک کند که سجده را بجا آورده یا نه، باید‏‎ ‎‏برگردد و بجا آورد.‏

‏‏مساله 5 ـ ‏‏کسی که نشسته یا خوابیده نماز می خواند، اگر موقعی که حمد یا‏‎ ‎‏تسبیحات می خواند شک کند که سجده یا تشهد را بجا آورده یا نه، باید به شک‏‎ ‎‏خود اعتنا نکند و اگر پیش از آنکه مشغول حمد یا تسبیحات شود شک کند که‏‎ ‎‏سجده یا تشهد را بجا آورده، باید بجا آورد.‏

‏‏مساله 6 ـ ‏‏اگر شک کند در حال برخواستن که تشهد را بجا آورده یا نه به‏‎ ‎‏شک خود اعتنا نکند و همین طور اگر شک کند در حالی که دارد به رکوع می رود‏‎ ‎‏که قرائت کرده یا نه، یا تسبیحات اربعه را گفته یا نه.‏

‏‏مساله 7 ـ ‏‏اگر شک کند که سلام نماز را گفته یا نه، چنانچه مشغول تعقیب‏‎ ‎‏نماز یا مشغول نماز دیگری شده یا به واسطۀ انجام کاری که نماز را باطل می کند‏‎ ‎‏از حال نمازگزار بیرون رفته، باید به شک خود اعتنا نکند. و اگر پیش از اینها شک‏‎ ‎‏کند باید سلام را بگوید، و اگر بعد از گفتن سلام شک کند که صحیح گفته یا نه،‏‎ ‎‏اعتنا به شک خود نکند.‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 115]]‎