آیت الله بروجردی در سال 1340 ش فوت کرد و پس از فوت ایشان بحث مرجعیت پیش آمد و این که چه کسی می تواند جانشین آیت الله بروجردی باشد. آن ایام چند نفر از علما در حد مرجعیت بودند از جمله: سید کاظم شریعتمداری، محمدرضا گلپایگانی، سید محمد‌هادی میلانی و چند نفر دیگر؛ ولی در بین مردم اسم حاج آقا روح الله هم در گوشه و کنار زمزمه می شد.
یادم هست که یک بار در خیابان به حاج مهدی عراقی برخورد کردم. او به من گفت: آن کسی که دنبالش می گشتم پیدا شد، او فردی مثل آیت الله کاشانی است. پرسیدم: حاج مهدی نام او چیست؟ گفت: حاج آقا روح الله، او حرف های تازه و نویی می گوید و ما می توانیم از گفته ها و دستورهای ایشان استفاده کنیم. منظور حاج مهدی از این حرف ها این بود که امیدواری جدیدی حاصل شده است. مدتی گذشت تا این که مرجعیت امام تا حدی تثبیت شد.
در طول سال های خفقان، مردم نارضایتی های زیادی داشتند و خیلی خوشحال بودند از این که امام توانست بدرخشد و در موقعیت مرجعیت قرار بگیرد. آن ایام مردم بیشتر متوجه امام شدند و مرجعیت تام ایشان مسلم و مسجل شد. علت این بود که مردم می‌خواستند کسی مرجع باشد که با دستگاه بتواند مقابله کند و در طول دوران
[[page 64]]مرجعیت مرحوم ایت الله بروجردی هیچ گونه حرکتی در برابر تجاوزات حکومت نسبت به ساحت مقدس اسلام انجام نمی شد. مردم به خونسردی آیت الله بروجردی معترض نمی شدند ولی از این حالت و چنین وضعی خسته بودند و علاقه داشتند که در کارها مداخله کنند.
[[page 65]]