روزهای حادثه
با گذر از فروردین و اردیبهشت 57، که در اغلب روزهای آن راهپیمایی ها و تظاهرات مردمی بسیاری در شهرهای مختلف برپابود، به خرداد ماه و سالگرد قیام خونین 15 خردادسال 42، رسیدیم. امام به مناسبت گرامیداشت این روز در جمع طلبه ها و ایرانیان مقیم عراق، سخنان مفصلی ایراد کردند و در آن با فراخواندن ملت به وحدت کلمه به جنایات رژیم در طی سالیان گذشته اشاره کردند و دوستی با شاه را غیر ممکن اعلام و
[[page 50]]تأکید کردند: «15 خرداد باید زنده بماند. یک جنایتی است، آثارش باید محو نشود.»
به دنبال این پیام و در پی تظاهرات گسترده مردم و دانشجویان و گرامیداشت این روز و همراهی اصناف و بازاریان با آنها و با به راه افتادن اعتصابهای مختلف، موج دیگری از مبارزه به وجود آمد؛ موجی که در آستانه ماه شعبان و با تحریم جشنهای این ماه از طرف امام نمود عینی تر یافت. امام در پیامی که در 13 تیر 1357 از نجف اشرف منتشر شد، به همین مناسبت فرمودند: «... ما روزی را عید می گیریم که بنیان ظلم و ظالم را منهدم کنیم و دست دودمان ستمکار پهلوی را از کشور قطع کنیم و آن روز ان شاءاللّه تعالی نزدیک است و روز عید اسلامی است و عید ولی عصر(عج).»
[[page 51]]