آرامش امام در روز پیروزی انقلاب
در غروب 22 بهمن 57، فجر انقلاب اسلامی طلوع کرد. قطعاً کمتر کسی از ما، این شب را آسوده خوابید؛ نه از بیم و هراس، بلکه از اندیشه آنچه روی داده است زیرا علی رغم سالها مبارزه و آن همه شهید و مجروح، باور سقوط رژیم دشوار بود. نظامهای شاهنشاهی در ایران، ریشه ای 2500 ساله داشتند و این گمان که روزی نظام دیگری در ایران مستقر شود، دور از ذهن بود.
به هر حال با تصرف رادیو و تلویزیون و پخش سرود «ای ایران» و اعلان اینکه این صدای انقلاب ملت ایران است. تهران ـ که به صورت شهری جنگ زده در آمده بود ـ کمی آرام گرفت. اما صدای تیراندازی و دود ناشی از سوزاندن لاستیک ها، تا صبح فردا باقی بود. با پیروزی انقلاب، مراکز نظامی و حکومتی به دست مردم افتاد.
در این میان، امام پس از آنکه با امرای ارتش برای جلوگیری از ادامه خونریزیها، اتمام حجت کردند، مانند همیشه آرام بودند و مطمئن به آینده می اندیشیدند.
[[page 82]]