حوادث پاوه
پس از گذشت چندین ماه از پیروزی انقلاب و استقرار دولت موقت، مسائل کردستان همچنان از مهمترین مشغله های شورای انقلاب و دولت بود.
با اوجگیری وخامت اوضاع شهر و رسیدن خبرهای ناگوار دیگر، امام شخصاً وارد صحنه شدند و در یک سخنانی هشداردهنده فرمودند که: «این توطئه گرها در کردستان و غیر آن، در صف کفّار هستند و با آنها باید با شدّت رفتار کرد.» و تأکید کردند: «مصالح مسلمین را نمی گذارند به این امور از بین برود.» و سپس به عنوان فرماندهی کلّ قوا، پیامی صادر کردند و به «دولت و ارتش و ژاندارمری» اخطار کردند که «اگر با توپها و تانکها و قوای مجهز تا 24 ساعت دیگر حرکت به سوی پاوه نشود، من همه را مسئول
[[page 90]]می دانم.»
به دنبال این پیام، علاوه بر نیروهای مسلح و پاسداران انقلاب، انبوه بیشماری از مردم از گوشه و کنار کشور، برای سرکوب ضدانقلاب به پاخاستند و عازم پاوه شدند؛ به طوری که با حضور نیروهای مردمی ـ ارتشی، در کمتر از چند ساعت آتش فتنه فرو نشست و با فرار مهاجمان، پادگان از محاصره خارج و آرامش نسبی در شهر حاکم شد...
امام هم، بار دیگر با پیامی (در تاریخ 28 مرداد 1358) دستور بسیج عمومی و در اطلاعیه ای، نیروهای ارتشی و سپاهی و انتظامی را ملزم ساختند که بدون فوت وقت به سنندج بروند و با شدت تمام اشرار را سرکوب نمایند.» در پی این فرمان، باز هم ارتش، سپاه و نیروهای مردمی، عازم سنندج شدند و در اندک زمانی، آرامش و امنیت را به آن منطقه بازگرداندند.
[[page 91]]