مأموریتهای دولت موقت
از همان روزهای اول که دولت انقلاب شروع بکار کرد، در فرمان امام سه موضوع معین،
[[page 102]]مسئولیت دولت موقت بود.
1. این دولت کارهای روزش را اداره کند.
2. مجلس مؤسسان برای تدوین قانون اساسی تشکیل بدهد.
3. مرحله انتقالی را بگذراند تا انتخابات شود و کار مردم به دست خودشان بیفتد...
در همین مرحله است که مسأله انتخابات پیش می آید. انتخاب رئیس جمهور و انتخابات نمایندگان مجلس هم از بحثهای شیرین مدیریت است، منتهی ریشه دارد. فکر اولی این بود که مجلس مؤسسان، باید به تعداد اعضای دو «مجلس شورای ملی» و «سنا» در رژیم سابق عضو داشته باشد. مجموع نمایندگان مجلس شورا و سنا، در حدود چهار صد نفر بودند و آنچه که فکر می شد، این بود که در حدود چهار صد نفر مردم انتخاب شوند و در یک مجلس بیایند و قانون اساسی بنویسند.
امام فکر کردند که اگر مجلس بخواهد اینطور شود، ممکن است دو، سه سال طول بکشد. از دید امام چهار صد نفر، آن زمان خودش مشکل بود و بعد قانون اساسی در اختیار این چهار صد نفر گذاشته شود، اجرای آن خیلی طول می کشد و انقلاب باید زودتر به دست مردم برسد.
ما طرفدار این بودیم که این دوره انتقالی طولانی نشود. یک پیش نویس قانون اساسی تنظیم شده بود که آن پیش نویس مقدار زیادی طبع غربی داشت. یعنی کسانی نوشته بودند که تقریباً یک جامعه غربی را منعکس می کردند، مثل سوئد، فرانسه، این پیش نویس را شورای انقلاب تصویب کرد.
دو نظر بود: یک نظر، این که همین پیش نویس قانون اساسی را به رفراندوم بگذاریم و بعد از آن، انتخابات و کارهای دیگر شود و زود به حکومت مردم برسیم. نظر دوم این بود که به صورت مجلس مؤسسان عمل کنیم که در آن صورت، ممکن بود دو، سه سال طول بکشد. رفتیم قم، خدمت امام، در آن جلسه آقای طالقانی هم بودند، ایشان هم نظر شخصی نداشتند. چند ساعت با امام در قم بحث کردیم و ترکیبی از این دو نظر، بدین صورت در آمد که نه مجلس مؤسسان وسیع و نه رفراندوم سریع، بلکه در مجلس خبرگان با حدود پنجاه نفر و به مدت حدود یک ماه رسیدگی شود و زودتر به دست
[[page 103]]مردم برسد، برای اظهار نظر.
[[page 104]]