امام مخالف قائم مقامی آقای منتظری
قائم مقامی آقای منتظری را ما برنامه ریزی کرده بودیم. بیماری امام واقعاً جدی بود و ما نگران بودیم، قلب ایشان تحت نظر بود، درگیر جنگ هم بودیم. نمی شد کشور را بدون پیش بینی رها کنیم تا حادثه هایی اتفاق بیفتند. خداوند امام را حفظ کردند. ما مسئله قائم
[[page 140]]مقام رهبری را ضروری می دانستیم و ایشان را قانع کردیم. امام در جایی گفتند که: «من مایل نبودم.» ایشان صحیح می فرمایند، واقعاً مایل نبودند. ما ایشان را قانع کردیم که بدون قائم مقامی نمی شود. به غیر از آقای منتظری هم کسی به فکر ما نمی رسید. آن موقع منحصر بفرد بود. این اقدام به مردم اطمینان داد و خطر را از امام کم کرد. چون وقتی جانشین بود انگیزه سوءقصد به امام کمتر می شد که به هر نحوی، این ضربه را وارد کنند. این جزء محاسبات ما بود، موفق هم شدیم. تا اواخر که این اتفاق افتاد، مشکل نداشتیم. علت این حوادث این بود که اظهارات و انتقادهای آقای منتظری در سخنرانیها، ذهن امام را کم کم ناراحت کرد. شاید مهمترین عامل این بود. البته ممکن است امام گزارشها و اطلاعات دیگری هم داشته اند که ما بی اطلاع بودیم.
اوج ناراحتی زمانی بود که امام رسماً پیغام دادند که شما این حرفها را نزنید؛ ولی ایشان همان وضع را ادامه دادند. ایشان در سخنرانیها به بسیاری از ارگانها بد می گفتند. بعضی از اعتراضها را ما هم داشتیم، اما در سخنرانیها نمی گذاشتیم؛ بلکه در جای خود بحث می کردیم و حل می شد. امام می گفتند: حرفهایش حرفهای نهضت آزادی، گروه مهدی هاشمی و منافقین است.
[[page 141]]