مطبوعات و آرمانهای ملّت
با پیروزی انقلاب اسلامی و باز شدن فضای سیاسی کشور، انتشار افکار و اندیشه های مختلف، از طریق روزنامه ها و مجلات و حتی شبنامه ها، روز به روز بیشتر می شد و چون کسی و قانونی حاکم بر این اوضاع نبود، طبیعی بود که راه صواب و ناصواب و حرف درست و نادرست و اخبار صحیح و کذب، همگی مجال طرح داشت و محدودیتی موجود نبود. در این میان، سوءاستفاده عوامل ضدانقلاب و مخالفان نظام نوپای جمهوری اسلامی از این اوضاع و احوال، نه تنها دور از ذهن نبود، بلکه احتمالی قوی و حتمی محسوب می شد. مطالب توطئه انگیز برخی از این روزنامه ها ـ از جمله ـ روزنامه آیندگان که سابقه منفی نیز، در رژیم گذشته داشت و به عنوان اموال مصادره در اختیار دولت ـ تأکیدی بر صحت این نظر بود.
این روزنامه با جعل اخبار و گزارشهای ناصواب، بهانه هایی برای آشوب و هرج و مرج درست می کرد. اوج این کارهای خلاف، تحریف مصاحبه حضرت امام با روزنامه لوموند ـ دربارۀ عوامل دست اندرکار ترور آیت اللّه مطهری ـ بود.
در پی این اقدام، دفتر امام (در تاریخ 20 اردیبهشت 1358) اطلاعیه ای منتشر ساخت و اعلام کرد: این روزنامه که از اوّل انقلاب تا کنون نقشی انحرافی و برخلاف مصلحت ملت مسلمان داشته است، مورد تأیید مسلمانان متدین و انقلابی نبوده و نیست و امام فرموده اند که: «این روزنامه را از این پس هر گز نمی خوانم.» خود امام هم تأکید
[[page 192]]داشتند که: «نقش مطبوعات در کشورها منعکس کردن آرمانهای ملت است.» به دنبال این درخواست، تصفیه روزنامه های متعلق به دولت از عوامل ضد انقلاب، از سوی مردم اوج گرفت.
سرانجام سر و سامان دادن به وضع مطبوعات به شورای انقلاب کشیده شد و در این شورا، چندین جلسه درباره این مسأله از زوایای مختلف بحث و گفتگو کردیم. تقریباً نظر همه این بود که باید چاره ای اندیشیده شود؛ به نحوی که هم آزادیها حفظ شود و هم حرمتها و حریمها رعایت شود. لایحه ای نیز برای نظارت بر مطبوعات مطرح شد، که بعدها با اصلاحاتی (در تاریخ 20 مرداد 1358) به تصویب رسید.
[[page 193]]