دانشگاه آزاد اسلامی
امام هنگام شکل گیری دانشگاه آزاد اسلامی، پیرمردی 80 یا 85 ساله بودند و شیوه و منش فکری ایشان هم طبعاً دانشگاهی نبود. آن بزرگوار یکی از علمای برجسته حوزه بودند. شما با در نظر گرفتن این دو مقوله تصور کنید، این اقدام سنجیده و بسیار ارزشمند امام را که در آن روزها، یک میلیون تومان به ما هدیه کردند تا چنین کاری را آغاز کنیم.
همان طور که می دانید حضرت امام اهل اینگونه کارهای سمبلیک نبودند. ایشان اصولاً با برنامه های نمایشی موافق نبودند. از طرفی در آن موقع، این شیوه ها به هیچ وجه مورد پسند بچه های انقلاب نبود. برادران ما فکر می کردند که همه این امور باید دولتی باشد و کمتر کسی بود که از اندیشه دانشگاه غیر دولتی دفاع بکند. استدلال هم اینگونه بود که در قانون اساسی آموزش و پرورش رایگان است لذا ما نیز ناگزیر باید به همه، آموزش رایگان دهیم. دانشگاهها را نیز منحصر به استفاده از منابع محدود دولتی کرده بودند. به هر حال در شرایط آن روز جامعه، ایجاد یک دانشگاه غیر دولتی نوعی تجدید نظرطلبی و کفر انقلابی تلقی می شد. و طبعاً بجز حضرت امام، کس دیگری نمی توانست این طلسم را بشکند و این سنت را دائمی کند. خود حضرت امام هم مایل بودند که نظریاتشان در سطح وسیع پخش و منتشر شود. نظر امام دربارۀ دانشگاه بیشتر از یک جمله ای است که معمولاً خوانده و گفته می شود. ایشان دربارۀ دانشگاه آزاد اسلامی مباحث و حرفهای زیادی را مطرح فرمودند. ضمن اینکه خودشان پول دادند و تشویق کردند که این کار به نحو احسن انجام شود و امروز در جمع ملکوتی انبیاء و اولیاء که ان شاءاللّه امام را در میان گرفته اند، شاهد ثمرات فکر بلند و متعالی شان و تأییدشان از دانشگاه آزاد اسلامی هستند. امام این را پیش بینی می کردند که واقعاً اگر امروز این هفتصد هزار جوان ما درس نمی خواندند و به دانشگاه نمی رفتند چه مصیبتی گریبان کشور را می گرفت.
در اوایل انقلاب، در آن شرایط انقلابی، داشتن ملک و قنات و ده برای دوستان ما زیبنده و خوشایند نبود. به همین خاطر، کار این زمین ها، به واگذاری کشیده شد و اختلافاتی هم در نحوه واگذاری، درگرفت. تا اینکه حضرت امام، تکلیف حل معضل را
[[page 195]]به سران سه قوه و مرحوم حاج احمد آقا محوّل کردند و ما نیز این مکان را به دانشگاه آزاد اسلامی سپردیم.
[[page 196]]