این صحبتهای دوستانه تا نزدیک غروب طول کشید و به نماز جماعت منتهی شد و قرار شد که در مراجعت آقای مطهری به نجف ایشان رسما بیایند و خدمت امام برسند و ما برای آقای مطهری در نجف جلوس بگذاریم. جلوس رسمی است که در مجامع روحانی مرسوم است، شخصیتی که تازه وارد می شود می نشیند و دیگران به دیدنش می آیند. این را جلوس می گویند. مادر بیرونی منزل حضرت امام جلسه گذاشتیم.
امام مراجعات خصوصی را در اندرونی می پذیرفتند و مراجعات عمومی را در بیرونی. اتاقی هم به اسم اتاق استفتاء در آن جا بود و کسانی که سوالی و یا کاری خصوصی داشتند به آن جا می رفتند. این اتاق به اندرونی راه داشت و امام هر شب دو ساعت و نیم از مغرب گذشته در این اتاق حضور می یافتند و دقیقا نیم ساعت می نشستند و سه ساعت از مغرب گذشته بلند می شدند و به حرم مشرف می شدند، به غیر از شبهای شنبه که به مطالعات درسی خودشان می پرداختند.اتفاقا شب جلوس آقای مطهری با شب شنبه یکی شد. یعنی عصر جمعه قرار گذاشتیم که بعد از نماز مغرب و عشا آقای مطهری در بیرونی منزل امام
[[page 131]]بنشینند و علاقمندانشان به دیدنشان بیایند. خوب، تعداد زیادی به دیدنشان آمدند، چون هم دوره ای های زیادی در قم داشتند که در آن زمان در عراق بودند. آوازه ایشان و شهرت ایشان هم زبانزد بود و خیلی ها علاقه داشتند که ایشان را از نزدیک ببینند.
به خاطر دارم که در آن شب مخصوص، امام برنامه خودشان را به هم زدند و به بیرونی آمدند و در کنار آقای مطهری نشستند. یعنی حرمت میهمان خودشان را به قدری لازم می دانستند که نزد ایشان آمدند و به احترام ایشان تا آخر جلسه نشستند.
جالب این که هیچ کس حدس نمی زد امام در این جلوس شرکت کنند. حتی یکی از مراجع وقت که با آقای مطهری آشنایی داشت وقتی فهمید ایشان جلوس دارند از آقای فردوسی پور پرسید: آیا جلوس آقای مطهری موقعی است که آقای خمینی هم می آید؟ آقای فردوسی پور گفته بود شب شنبه است و آقای خمینی شبهای شنبه به بیرونی منزلشان نمی آیند. اما وقتی او آمده بود، دید که آقای خمینی در بیرونی منزل و در کنار آقای مطهری است. گله مند شده بود که چرا به این بهانه ما را به دیدار آقای خمینی بردید؟ منظورم این است که هیچ کس پیش بینی نمی کرد که امام به حرمت شاگرد خود برنامه همیشگی خود را تغییر دهد.
[[page 132]]