در خردادماه همان سال اعلام شد که هفت زندانی دیگر در ارتباط با عملیات مسلحانه بطور مخفیانه اعدام شده اند. در میان این افراد نام بیژن جزنی و ضیاء ظریفی، که قبلاً به زندان هایی طویل المدت محکوم شده بودند دیده می شد. موج اعدام ها شروع شد، تا اینکه سازمان های تابعه کنفدراسیون، انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا، آمریکا و کانادا، نهضت آزادی اروپا و آمریکا، سازمان های جبهه ملی، متفقاً و جداگانه از تمامی
[[page 265]]سازمان های بین المللی خواستند، با اعزام ناظران بین المللی و حقوقدان به ایران و فشار بر رژیم و استفاده از کانال های دیپلماتیک و خبری، به افزایش خفقان و سرکوب و اعدام ها در ایران توجه ویژه کنند. تنها در بهار سال 1350 نزدیک به پانصد دانشجو بازداشت و نزدیک به یکصد نفر اعدام شده بودند.
اقدامات بین المللی علیرغم گستردگی و موج تبلیغاتی که بدنبال داشت، رژیم را تنها به تایید بازداشت ها و صدور و اجرای احکام اعدام وادار ساخت.
[[page 266]]