سازمان مجاهدین یک چیز کم داشت و سخت در تکاپوی تحصیل آن بود. آن، حمایت امام خمینی از آنان بود. بر همگان معروف است که امام از همان لحظات اول به این حرکت، با دیدی دیگر می نگریست. تنی چند از اعضای سازمان به نجف رفتند و شاگردان امام را به سوی خود جلب کردند؛ و در خواست جلسات گفتگوی مکرر با امام را داشتند. امام با آن که از همان گام نخستین نسبت به آنان خوشبین نبودند، ولی برای اتمام حجت به شاگردان و نزدیکانشان، امکان و زمان کافی را به آنان دادند تا به معرفی خود و اهداف و آرمان هایشان بپردازند.
«من دیدم آنقدر که اینان از قرآن و نهج البلاغه حرف می زنند منِ طلبه با این دو کتاب سر و کار ندارم! «و یا» وقتی دیدم اینها از حضرت امیر دو آتشه تر هستند، نسبت به آنان شک کردم»
در جایی دیگر در جریان رساندن یک نامه از علمای شیراز را به امام در مورد مجاهدین نقل کرده ام که در این جا تکرار نمی کنم.
[[page 290]]