در جریان عزیمت امام از عراق به کویت، بنده نیز در معیت آن بزرگوار بودم. ما در مرز کویت باید از ایشان جدا می شدیم چون ویزای اقامت در آن کشور را نداشتیم. آن بزرگوار در موقع خداحافظی از ما دلجویی کرده و فرمودند: در غیاب من ممکن است که آقایان نجف و رژیم عراق شما را اذیت بکنند، صبور باشید و غمی به خود راه ندهید، ان شاءالله خداوند کارها را درست می کند و باز هم در کنار هم قرار خواهیم گرفت. من در اولین موقعیتی که فراهم شود شما را به پیش خود فرا خواهم خواند. به رحمت و فضل خداوند امیدوار باشید، این حوادث در راه انجام وظیفه و تکلیف چیز مشکلی نیست.
امام در آن شرایط بحرانی و سخت، این مطالب را با تبسم بیان می فرمودند و به ما
[[page 14]]ایمان و امیدواری می بخشیدند.
[[page 15]]