محضر حضرت امام بعد از نماز مغرب و عشا در مدرسه آیت الله بروجردی(ره)، محضر شریفی بود، جلسه تزکیه و تعلیم بود و شعر «فرزدق» را به یاد انسان می آورد که در وصف حضرت امام سجاد(ع) سروده است:
یقضی حیاء و یقضی من مَهابته فلایکلّم الا حین یبتسم
فرزدق می گوید: حضرت امام سجاد(ع) چشمانشان را می بستند زیرا از مهابت او، همه حاضرین سرها و چشم هایشان پایین بود و کسی نمی توانست به حضرت نگاه کند و کسی هم جرات سخن گفتن نداشت مگر این که حضرت امام تبسم کنند.
این منظره در حضرت امام خمینی به وضوح مشهود بود و در واقع جلسه و محضر ایشان، جلسه ذکر و تنبه بود. فقط وقتی سوالی می شد، جواب می دادند. هر کسی که سوال یا سوالاتی فقهی، اصولی و یا از درس حضرت امام داشت بعد از نماز می آمد و سوال خود را مطرح می کرد و حضرت امام پاسخ می دادند.
[[page 90]]