اقامت امام در نجف بدون شک یکی از الطاف خفیه الهی بود زیرا به سبب اعتبار و سابقه حوزه علمیه نجف در جهان تشیع فرصتی برای درک مقام شامخ علمی امام به وسیله بزرگان حوزه علمیه نجف پدید آمد. از این رو قدرت رهبری ایشان در نجف به ظهور رسید. تا زمانی که امام هنوز به نجف نرفته بودند، حوزه نجف شناختی کافی از زوایا و ابعاد مختلف شخصیت ایشان نداشت. البته پیش‌تر طلاب ایشان در نجف زیاد بودند و در آنجا نسبت به ایشان مواضع خوبی داشتند ولی درک و لمس از نزدیک موجب شناخت عمیق‌تری می‌شد. از این رو حضور ایشان در نجف و تربیت شاگردان بسیاری در آنجا توانایی‌های علمی، اداری و سیاسی ایشان را آشکار ساخت. افراد مختلفی که شاگرد امام بوده‌اند یا این‌که با ایشان مصاحبت داشته‌اند، بر این ابعاد وجودی حضرت امام(س) آگاه می‌باشند. برخی مانند اینجانب به جهت این‌که بیشتر با امام ارتباط علمی داشتم، شناخت برای ما بیشتر روی جهات علمی ایشان دور می‌زد. برای من به عنوان یک طلبه بیشتر نوآوری‌های مبنایی و نظرات عالی امام حائز اهمیت بود. این توانایی‌ها و نوآوری‌ها، فضلای درجه یک نجف را نیز جلب و جذب کرده بود. در درس ایشان نوآوری و دگرگونی‌های مبنایی بسیار ملاحظه می‌شد. بعضی درس‌ها ممکن است هیچ چیز فراتر از متن مکتوب آن نداشته باشد اما درس امام این‌گونه نبود. اگر کسی جواهر و تمام کتب علمی و استدلالی را قبل از درس ایشان مطالعه می‌کرد، در موقع درس متوجه می‌شد که موضوعات مطروحه ایشان یک چیزی غیر از این‌ها دارد.
[[page 162]]