امام برای طلاب احترام ویژه‌ای قایل بودند. خصوصا اگر طلبه‌ای اهل علم و فضیلت بود، بیشتر مورد عنایت قرار می‌گرفت. امام با وجود مراتب والای علمی ـ فقهی و رهبری نهضت اسلامی، در مباحثی که در منزل‌شان مطرح می‌شد با سعه صدر و صبوری به مباحثه با شاگردان و طلاب می‌پرداختند. این امر برای طلبه‌ها بسیار جالب بود و یکی از ویژگی‌های مهم جنبه‌های والای اخلاق کریمه امام(س) به شمار می‌آمد. این تواضع و سعه صدر در جلسات درس حضرت امام نیز مشاهده می‌شد. بر خلاف دیگر استادان حوزه که در صورت طرح سوال و اشکالات مختلف در مجلس درس‌شان شاگرد را به بهانه اتلاف وقت دیگران ساکت می‌کردند. امام در این باره به اشکال طلاب پاسخ می‌دادند و در صورت طرح سوالات مکرر از سوی یک طلبه با آرامش تا قانع ساختن او به بحث و شرح می‌پرداختند. پاسخ به اشکالات مطروحه و تصور این‌که شاید طلاب دیگر نیز این سوالات در ذهن‌شان هست اما به سبب حجب و حیا از طرح آن امتناع می‌کنند، این مباحث را برای همه طلاب مفید ساخته بود. این شیوه بدون شک به طلاب اعتماد به نفس و شخصیت ویژه‌ای می‌بخشید که در شکوفایی علمی آن‌ها بسیار موثر بود.
[[page 165]]