هنگامی که امام مساله ولایت فقیه را مطرح نمودند، شور و شوق عجیبی در میان طلاب به وجود آمد. تا جایی که بعضی از درس‌های رسمی حوزه تعطیل شده و طلاب به مَدرَس امام هجوم آوردند.
متاسفانه اکثر آقایان نجف بر خلاف طلاب از بحث حکومت اسلامی و ولایت فقیه امام استقبال نکردند و در رد آن به نظریات برخی از فقهای گذشته استناد نمودند. حتی کسانی چون آقایان حکیم، شاهرودی و خویی نیز با آن مخالفت کردند. در آن میان تنها آیتالله سید محمدباقر صدر به موافقت برخاستند. آگاهی من از موافقت آیتالله صدر با بحث ولایت فقیه به این صورت بود که یکی از طرفداران ایشان به نام شیخ ماجدی ـ که طلبه فاضلی بود و بعدها به وسیله بعثیها به شهادت رسید ـ با من بحث میکرد و میگفت که آقای صدر با بحث ولایت فقیه آقای خمینی مخالف است. به هر حال ایشان را قانع کردم که با هم به خدمت آقای صدر رفته و نظرشان را بپرسم و من نوار صحبت امام را به همراه بردم. آقای صدر حدود 5ـ4 دقیقه از سخنان امام را گوش کرده و نظر موافق خود را اعلام نمودند.
البته در اینجا لازم به یادآوری است که صلابت امام مانع برخورد تند مخالفین میشد. به طور کلی میتوان گفت که امام در مقابل دو جبهه قرار داشتند که یکی از آن‌ها از نظر علمی بحث ولآیت فقیه را قبول نداشت و دیگری جبهه استعمار و سرسپردگان بود.
[[page 178]]