نجف دریای علم بود. در این شهر مراجع مهمی چون آیات عظام حکیم و شاهرودی و خویی حضور داشتند و حوزه علمیه‌اش نیز از قدرت و استحکام خاصی برخوردار بود. از طرفی نفوذ و سلطه شاه نیز بیشتر بود. به همین سبب فکر می‌کردند که اگر امام را به نجف بفرستند ایشان از نظر علمی تحت‌الشعاع مراجع دیگر قرار خواهند گرفت و دسترسی‌شان به ایران نیز کمتر خواهد شد و نتیجتا ـ چون یاری نخواهند داشت ـ کم‌کم فراموش خواهند شد، این نظریه همان صدرالاشراف بود.
[[page 199]]